Մասնակից:LilitMir/Ավազարկղ1

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
«Այս վայրագությունները ձեր մեղքն են». Գերմանիայում ամերիկյան օկուպացիոն վարչակազմի պաստառը, 1945 թվական

Գերմանական մեղք (գերմ.՝ deutsche Schuld; գերմ.՝ Kollektivschuld. ընդհանուր մեղք), հավաքական մեղքի և ամոթի զգացում նացիստական ​​Գերմանիայի ժամանակ կատարված հանցագործությունների համար, որն ի հայտ է եկել Երկրորդ համաշխարհային պատերազմում Գերմանիայի պարտությունից հետո։

Անցյալի հաղթահարում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Նոյնբուրգի բնակիչները տանում են ՍՍ-ի զոհերի մարմինները հուղարկավորության համար արտաշիրիմումից հետո, որտեղ նրանց նետել են մարդասպանները: ԱՄՆ երրորդ բանակի հոգևորականները կատարել են հոգեհանգստի արարողություն, 29 ապրիլի, 1945 թվական
Գերմանիայի քաղաքացիները նայում են 800 սպանված ռուսների, լեհերի և չեխերի դիակներին, որոնց մարմինները արտաշիրիմվել են Նամերինգի մոտ՝ ԱՄՆ Երրորդ բանակի ռազմական վարչակազմի հրամանով: Զոհեր, որոնք նախկինում պահվել են Ֆլոսենբյուրգի համակենտրոնացման ճամբարում, 1945 թվականի մայիսի 17

20-րդ դարում Գերմանիան բախվեց տոտալիտար անցյալը հաղթահարելու խնդրին։ 1945 թվականի պարտությունից հետո երկիրն ամբողջությամբ գրավվել է և կորցրել իր պետականությունը։

1945 թվականին վերջ է դրվել գերմանական ազգային պետությանը և գերմանական ազգային ինքնության գաղափարին, որը հիմնված էր «հատուկ ճանապարհի» հայեցակարգի վրա: Հետպատերազմյան Գերմանիայում ազգայինի թեման պատկանում է տաբուի կատեգորիային։ Գերմանական մտածողության հետպատերազմյան պարադիգմի կենտրոնը դարձել է «Մեղքի հարցը» (գերմ.՝ Schuldfrage): Կատարվել է կրթության ամբողջական ապապետականացում. շատ դպրոցներում չի ուսումնասիրվել գերմանական օրհներգի տեքստը, չի մշակվել հայրենիքի հանդեպ սիրո զգացում։ 1960 թվականին օրենք է ընդունվել, որն արգելել է նացիստական ​​խորհրդանիշները, պաստառները, ժեստերը և այլն։

«Մեղքի հարցը»[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Հետպատերազմյան տարիներին գերմանական մեղքի խնդիրը շատ արդիական դարձավ փիլիսոփաների շրջանում։ Գերմանացիների հետպատերազմյան գիտակցության ձևավորման գործում առանցքային դեր է խաղացել փիլիսոփա Կառլ Յասպերսը։ Նա սկսել է հասարակական-քաղաքական բանավեճ, որի նպատակն էր մշակել տոտալիտար անցյալի նկատմամբ միասնական մոտեցում և դրա հաղթահարման ուղիներ: Յասպերսի «Մեղավորության հարցը» (գերմ.՝ Schuldfrage, 1946) նացիստական ողբերգության ըմբռնման և նոր գերմանական հետպատերազմյան գիտակցության ձևավորման հիմքն է դրել՝ դառնալով պատասխան ինքնության ճգնաժամին, որն ի հայտ է եկել հետպատերազմյան առաջին տարիներին[1]:

Յասպերսն այն քչերից էր, որը կարծում էր, որ «ազգային մեղքի ճանաչումն անհրաժեշտ պայման էր Գերմանիայի բարոյական և քաղաքական վերածննդի համար»։ Նա պնդում էր, որ նրանք, ովքեր ռազմական հանցագործություններ են կատարել, մեղավոր են բարոյապես, իսկ նրանք, ովքեր հանդուրժել են դրանք առանց դիմադրության, մեղավոր են քաղաքականապես, ինչը հանգեցնում է բոլորի կոլեկտիվ մեղքի: Յասպերսը Գերմանիայում ելույթ ունեցավ՝ իր հայրենակիցներին կոչ անելով ապաշխարել և քավել իրենց մեղքը մարդկանց զանգվածային սպանությունների համար, քանի որ ոչ ոք չի կարող խուսափել այդ կոլեկտիվ մեղքից, և դրա համար պատասխանատվություն ստանձնելը կարող է թույլ տալ գերմանացի ժողովրդին վերափոխել իրենց հասարակությունը աղետի վիճակից դեպի ավելի բարձր զարգացած և բարոյապես պատասխանատու ժողովրդավարություն: Նրա կարծիքով, «մեղքի խնդիրը» պահանջում էր խորը բարոյական և հոգևոր հաղթահարում, որը կապված էր ոչ միայն կատարված հանցագործությունների համար բռնի պատժի, այլև անձի ներքին նորացման հետ։ Յասպերսը պնդում էր, որ անցյալը պետք է անընդհատ հիշեցվի, որ մեղքի հարցը գերմանական հոգու համար կենսական խնդիր է, և ոչ մի այլ ճանապարհ չի կարող հանգեցնել հոգևոր վերածննդի: Ապաշխարության, խոնարհության և նացիստների արածի համար պատասխանատվության գաղափարները հասարակության մեջ ողջունելի չէին: Գերմանացիները ձգտում էին մոռանալ աղետի հետևանքները, որոնք ընկած էին իրենց ուսերին: Այդ ժամանակ ոչ բոլոր գերմանացիները կորոշեին բացահայտորեն աջակցել դաշնակիցների ոչ պոպուլյար օկուպացիոն քաղաքականությանը, հսկայական փոխհատուցումների և տեղահանությունների անհրաժեշտությանը: Ըստ Յասպերսի՝ իր ժամանակակից սերնդի վտանգը եղել է 1939-1945 թվականների իրադարձությունների ժխտումը, չիմանալը, մոռանալու ձգտումը[1]:

Հոլոքոստի հիշողությունը՝ որպես մեղքի զգացումը պահպանելու միջոց[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Հոլոքոստի զոհերի հուշարձան, Բեռլին

Նացիստական ​​քաղաքականությունն ուղղված էր էթնիկ և սոցիալական կատեգորիաների լայն շրջանակի ոչնչացմանը` հրեաներ, գնչուներ, խորհրդային ռազմագերիներ, լեհեր, համասեռամոլներ, մասոններ, անհույս հիվանդ և հաշմանդամություն ունեցող մարդիկ, ինչպես նաև ապագայում` սլավոնների և այլոց զգալի մասի ոչնչացմանը:



https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%9D%D0%B5%D0%BC%D0%B5%D1%86%D0%BA%D0%B0%D1%8F_%D0%B2%D0%B8%D0%BD%D0%B0#:~:text=%D0%9D%D0%B5%D0%BC%D0%B5%D1%86%D0%BA%D0%B0%D1%8F%20%D0%B2%D0%B8%D0%BD%D0%B0,-translate%2B%20links


Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]


https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%9D%D0%B5%D0%BC%D0%B5%D1%86%D0%BA%D0%B0%D1%8F_%D0%B2%D0%B8%D0%BD%D0%B0


Օնորե դը Յուրֆե

Օնորե դը Յուրֆե (ֆր.՝ Honoré d'Urfé, ), մաներիստական դարաշրջանի ֆրանսիացի գրող, հայտնի հովվական «Աստրեա» վեպի հեղինակ։

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Օնորե դը Յուրֆեն Կլոդ դը Յուրֆեի թոռն էր, որը ներկայացնում էր Հենրի II Վալուայի շահերը Վատիկանում։ Նրա մայրը՝ մարկիզա դը Բոժեն, Ռենե Սավոյացու թոռնուհին էր՝ Տանդի Լասկարիսի ժառանգորդը։ Հայրը 1574 թվականին թունավորվել է։ Դը Յուրֆեի տոհմական ունեցվածքը ժառանգել է գրողի ավագ եղբայրը՝ կոմս Ժան դը Յոււրֆեն՝ մարկիզ դը Բոժեն, ում դուստրը՝ Ժենևիևան, ամուսնացած էր Կրոյից առաջին դքսի հետ։


Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

LilitMir/Ավազարկղ1
LilitMir/Ավազարկղ1


https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%AE%D1%80%D1%84%D0%B5,_%D0%9E%D0%BD%D0%BE%D1%80%D0%B5_%D0%B4%E2%80%99 - Օնորե դը Յուրֆե


Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]


LilitMir/Ավազարկղ1

Անտուան դե Ռիվարոլ (ֆր.՝ Antoine Rivarol, ), ֆրանսիացի գրող, թարգմանիչ, լրագրող:

ԱԶԲ անդամ երկրներ

https://hy.wikipedia.org/wiki/%D5%8E%D5%AB%D6%84%D5%AB%D5%BA%D5%A5%D5%A4%D5%AB%D5%A1:50000_%D5%AF%D5%A1%D6%80%D6%87%D5%B8%D6%80%D5%A1%D5%A3%D5%B8%D6%82%D5%B5%D5%B6_%D5%B0%D5%B8%D5%A4%D5%BE%D5%A1%D5%AE%D5%B6%D5%A5%D6%80


Պատկերասրահ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ջեննի Հոլցերի աշխատանքներից


Warning: Default sort key "Շեֆլե, Ալբերտ Էբերհարդ" overrides earlier default sort key "Ռիվարոլ, Անտուան".

[Ն 1]:


Աղբյուրներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Նշումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. Տ