Մասնակից:Shushan22/Սևագրություն 3

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից

Ֆրիդա Բոկկարա(ֆր.՝ Frida Boccara, Danielle Frida Hélène Boccara, ), ֆրանսիացի էստրադային երգչուհի, 1964 թվականին Պալմա դե Մալյորկայի երգի I փառատոնի (I Festival de la Canción de Mallorca) և 1969 թվականին Եվրատեսիլ երգի մրցույթի հաղթող, Շառլ Կրոյի ակադեմիայի Գրան Պրի (Grand Prix du disque de la Chanson Française), ինչպես նաև պլատինե և երկու ոսկե ձայնասկավառակների դափնեկիր:

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Երիտասարդություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ծնվել է Կազաբլանկայում՝ լիվորնոյից Մարոկկո տեղափոխված հրեական ընտանիքում: Երաժշտությունը վաղ տարիքից կարևոր տեղ է զբաղեցրել Ֆրիդայի կյանքում: Բwկկարի տանը տիրում էր ստեղծագործական մթնոլորտ և սեր դեպի արվեստը: Տատիկն ու մայրը լավ էին երգում, իսկ երեխաները՝ Ֆրիդան, նրա եղբայրը՝ Ռոժեն և քույրը՝ Լինան, որոնք հետագայում նաև երաժիշտներ դարձան, պատրաստակամորեն երաժշտություն էին սովորում իտալացի պրոֆեսոր Նինո Վերնուչիոյից (Nino Vernuccio)[1]՝ հայտնի դաշնակահար, ուսուցիչ և կոմպոզիտոր Վալտեր Վիլհելմ Գիզեկինգի աշակերտից: Բոկկարի ընտանիքը հաճախ կազմակերպում էր երաժշտական երեկոներ, որոնց ընթացքում երեխաները հաճույքով երաժշտություն էին նվագում իրենց երիտասարդ ընկերների հետ: Հիշելով պատանեկության տարիները՝ հարցազրույցներից մեկում Ֆրիդան ասաց, որ ինքը շատ է սիրում երգել, կարող էր դա անել առավոտից երեկո, և նա միշտ փակում էր պատուհանները, որպեսզի չխանգարի հարևաններին:

Ստացել է բակալավրի աստիճան՝ սովորելով ֆրանսերեն, լատիներեն և հունարեն: Զուգահեռաբար դասական երգեցողության դասեր է վերցրել ռուս ուսուցչուհուց (մեցցո-սոպրանո)[1]: Այս պահին Ֆրիդան կատարում էր ամենաբազմազան երգացանկը՝ օպերային արիաներից մինչև հանրաճանաչ էստրադային երգեր: Շառլ Ազնավուրի «Մեր քիմերաների պալատը» («Le palais de nos chiméres») նրա ամենասիրելիներից էր:

Մի անգամ, Կասաբլանկայում The Platters խմբի հյուրախաղերի ժամանակ, երիտասարդ Ֆրիդային ներկայացրել են խմբի կոմպոզիտոր և պրոդյուսեր Բաքու Ռամին: Այս հանդիպումն օգնեց ապագա երգչուհուն հավատալ իրեն և հաստատվել ընտրության մեջ՝ սովորել վոկալ արվեստ:

Նա դասական երաժշտական կրթություն է ստացել Փարիզում՝ ընդունվելով «Փոքր Կոնսերվատորիա» (Petit Conservatoire de la chanson de Mireille), որը հիմնադրվել է (Սաշա Գիթրիի խորհրդով) 1955 թվականին հանրաճանաչ երգչուհի, դերասանուհի և կոմպոզիտոր Միրեյ Արտյուշի կողմից, ով իր գիտելիքները, փորձը և հմտությունը փոխանցել է երիտասարդ տաղանդներին: Միաժամանակ Ֆրիդան զբաղվել է «Երիտասարդ արտիստների լսարանում»՝ ստանալով դերասանական վարպետության դասեր, աշխատելով ձայնի բեմադրության, գեղարվեստականության վրա:

1959 թվականին, Ֆրիդա անվան տակ, Baccara 9 ձայնասկավառակների շարքում, որոնք ներկայացնում են ստեղծագործ երիտասարդությունը (գեղարվեստական ղեկավար՝ Միրեյ Արտյուշ), երեք երգ թողարկվեց Ֆ. Բոկարի կատարմամբ՝ «Mes Frères», «La Chanson d’Orphée» (Ֆր. «Manhã de Carnaval»-ի տարբերակը «Սև Օրֆեյ» ֆիլմից) և «Babette s’en va-t-en guerre» (Louis Amade-ի խոսքերի հիման վրա գրված երգը գրել է Ժիլբեր Բեկոն՝ «Բաբետտան գնում է պատերազմ» կատակերգության երաժշտության հեղինակը; «Babette s’en va-t-en guerre» երգի հիմքում դրված է այս ֆիլմից երթի մեղեդին): Marianne Melody լեյբում[2] այս երգերը վերահրատարակվել են ֆրանսիական շանսոնի հավաքածուներում՝ Mes Chansons préférées: Volume 3 (2009), Les Plus belles chansons célestes (2010) և Le Grand Abécédaire de la Chanson Rétro (2011).

Ստեղծագործական ուղու սկիզբը[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ստեղծագործական գործունեությունը սկսել է՝ ստեղծելով եռյակ՝ եղբոր և քրոջ հետ:

Ծանոթությունը[1][3] բելգիացի դերասան, գուսան, բանաստեղծ Ժակ Բրելի հետ և Ֆրանսիայում նրա 3 համերգային շրջագայություններին մասնակցությունը մեծ ազդեցություն ունեցան Ֆրիդայի հետագա գեղարվեստական ճակատագրի վրա: Ավելի ուշ երգչուհին իր երգացանկում ներառել է Բրելի մի քանի երգեր (այդ թվում՝ «Amsterdam», «Bruxelles», «Ne Me Quitte Pas», «La Quête»(«Մարդը Լամանչայից» մյուզիքլից, հեղինակներ՝ Joe Darion և Митч Ли, բանաստեղծական թարգմանությունը Ֆրանսերեն (L’Homme de La Mancha), Բրել):

1960 թվականին թողարկվեցին Ֆրիդայի առաջին ձայնագրությունները: 1961 թվականի մարտի 29՝ առաջին մասնակցությունը Rue de La Gaîté հեռուստաշոուին «Le Grand Amour» երգով[4]:
Երիտասարդ երգչուհու հետաքրքիր և տաղանդավոր աշխատանք է դարձել Frida Boccara & Roger-Roger Orchestre — Quatre Succes De Berthe Sylva (1961, EP) հարգանքի տուրքը- ալբոմը: Այն ներառում է չորս երգ («On n’a pas tous les jours vingt ans», «Berceuse tendre (Il fait si bon près de toi)», «Les nuits», «Les yeux de Maman») 20-30 -ականների սիրված երգչուհի Բերտ Սիլվայի երգացանկից, ֆրանսիական շանսոնի պատմության մեջ «ռեալիստական երգեր» (chanson réaliste) ավանդույթի վառ ներկայացուցիչ:
Առաջին հաջողությունը գրանցվել է 1961 թվականին «Cherbourg Avait Raison» (Guy Magenta — Jacques Larue — Eddy Marnay) երգով, որը երգչուհին ֆրանսերեն ներկայացրել է Coq d’Or de la Chanson Française փառատոնում[5]: Երգի պրեմիերայից հետո, նույն թվականին, այն իրենց երգացանկում ընդգրկեցին ֆրանսիացի հայտնի կատարողներ Rosalie Dubois-ը, Միշել Առնոն, Պատաշան։

1964 թվականի հունվարի 12-ին Ֆրիդան մասնակցեց ֆրանսիական հանրահայտ Discorama հեռուստաշոուի նկարահանումներին՝ կատարելով «Donna» և «Johnny Guitar» երգերը:
Damia-ի երգացանկից «Johnny Palmer» երգով 1966 թվականի ապրիլին հանդես է եկել Ֆրանսիայի հեռուստատեսության ամենշաբաթյա հայտնի Le Palmarès des chansons ծրագրում: Հաղորդումը լայն հեռուստալսարանին բացեց երիտասարդ երգիչների անունները, որոնք մրցում էին շլյագերների կատարմամբ՝ Ռայմոն Լեֆևրի ղեկավարած նվագախմբի ուղեկցությամբ:

Ելույթներ եվրոպական փառատոններում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

60-ականների սկզբին երգչուհին հաջողությամբ ելույթ ունեցավ եվրոպական մի քանի երաժշտական փառատոններում և մրցույթներում.

  • Սան Ռեմոյում, XIV Festival della Canzone Italiana di Sanremo. 1964 թվականի հունվարի 30-փետրվարի 1, «L’ultimo Tram»/«A Mezzanotte)» երգը (հրատարակված է Սան Ռեմոյի հրապարակում 1964 թվականին (Discos Belter), կոմպոզիտոր՝ Eros Sciorilli, տեքստի հեղինակ՝ Ջորջո Կալաբրեզե
  • Պալմա դե Մալյորկայում, I Festival de la Canción de Mallorca. հուլիսի 7-12, 1964 թվական, 1-ին տեղ  «Quand Palma Chantait» (Jean Claudric- Pierre Cour) երգով; «Երբ պալման երգեց» վերնագրով այս երգը դուրս եկավ նաև սովետական մագնոն «Երգում է Ֆրիդա Բոկկարան» (մեղեդի 1966, 33Д-00018485/6)
  • Սոպոտում, Միջազգային փառատոն երգեր Սոպոտում, 1964 թվականի օգոստոսի 6-12-ը, ներկայացրել է Մոնակոն, կատարել է «Odejdź smutku»/«Ne Parle Pas» (Marek Sart — Jerzy Miller; երգի ստուդիական տարբերակը ընդգրկվել է Various Artists: XL-0242, Muza, 1964 — International Festival Of Song Sopot — Polish Hits ալբոմում), «Je Suis Venu De Loin» (Jean-Pierre Calvet — Eddy Mornay) և «Moon» (P. Gosser , H. Lorenc) երգերը; «Je Suis Venu De Loin» երգի կատարման համար միջազգային մրցույթում 5-րդ տեղը կիսել Է բելգիացի Լիլի Կաստելի հետ[6][7]
  • Բարսելոնայում՝ Festival de la Canción Mediterránea.
    • 1963 թվական՝ «Mediterranean skies» (Պեթեր Վերնոն) և «Qu’en As-tu Fait» (Մարկ Ֆոնտանսի, Ժուիլլես Տուդի) երգերը[8]
    • 1964 թվական, երգեր «Tout Ce Que Tu Sais» (Ջեորջի Դանն), «Et Tu N’Etais Plus La»  (Ալեքս Մարկո), «Saint Valentin» (Ֆրանսուազ Չեյս)[9]
    • 1967 թվական, «Le Ciel Et L’oiseau» երգը (Գերարդ Դելորդ, Կլոդ Նուգարո)[10]
  • Անտիբ քաղաքում, Rose d’Or d’Antibes[11].
    • 1964 թվական, «Autrefois» երգը (Jean-Pierre Calvet — Eddy Marnay), 3-րդ տեղ
    • 1965 թվական, «Aujourd’hui» երգը (Jean-Pierre Calvet — Eddy Marnay)

Հաջողություն Իսպանիայում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Պալմա դե Մալյորկայում և Բարսելոնայում կայացած մրցույթներում հաղթանակն ու հաջող ելույթները երգչուհուն 1960-ականների կեսերին մեծ համբավ են բերում Իսպանիայում: Բոկարան մասնակցում է Amigos Del Lunes շոուին իսպանական հեռուստատեսությամբ, նրա երգերը հնչում են ռադիոյով և թողարկվում Discos Belter-ի ձայնագրություններում: Բացի այդ, նա իսպաներենով ձայնագրում է մոտ մեկ տասնյակ հայտնի երգեր, որոնց թվում են.

  • աշխարհահռչակ «La Casa Del Sol Naciente» («The House of the Rising Sun»),
  • Շառլ Ազնավուրի երգերից՝ «Venecia Sin Ti» («Que c’est triste Venise» (Françoise Dorin- Charles Aznavour) և «A mi hija» («To My Daughter»),
  • «La Más Bella Del Baile» (Երգի իսպանական տարբերակը՝ «La Plus Belle Pour Aller Danser», որը 1963 թվականին կատարել է Սիլվի Վարտանը՝  «Փնտրեք կուռք» երաժշտական կատակերգությունում՝ հանրաճանաչ էստրադային երգիչների մասնակցությամբ, կոմպոզիտոր՝ Ժորժ Գարվարենց, ֆրանսիական տեքստի հեղինակ՝ Շառլ Ազնավուր),
  • «He Sabido Que Te Amaba» (հրատարակվել է 1964 թվականին EP 51.453 ձայնասկավառակի վրա, Belter), երգի իտալական տարբերակը՝ «Ho Capito Che Ti Amo» (Լուիջի Տենկո՝ Guiu-Gil) երգի իսպանական տարբերակը հաղթել է 1964 թվականին Բարսելոնայում կայացած «Festival de la Canción Mediterránea» մրցույթում (Էմիլիո Պերիկոլիի և Wilma Goich-ի կատարմամբ) և ընդգրկվել է 1965 թվականի իտալական երաժշտական Operazione ritmo ֆիլմում՝ Լուիջի Տենկո հեղինակի կատարմամբ,
  • «No escuches al idolo» (Ֆրանս Գալլի «N’écoute pas les idoles» հիթի իսպանական տարբերակը գրել է Սերժ Գենսբուրը) և այլն:

1965 թվականին լույս են տեսել Ֆրիդա Բոկարի երկու համատեղ մինիոնները իսպանացի երգիչ Luis Recatero-ի հետ (Columbia SCGE 80948[12] և Discos Belter 51.532[13]), որոնց վրա երգչուհու երգերի շարքում ձայնագրվել են նաև նրա երկու դուետները՝ «Ne Me Quitte Pas» (ֆրանսերեն) և «Solo A Ti» (իսպաներեն):

Ֆրիդա Բոկարի մի քանի երգեր, որոնք թողարկվել են Discos Belter ձայնագրություններում, վերահրատարակվել են 2003 թվականին  Singles Collection ալբոմում՝ Canta En Español (Աուդիո, CD Իսպանիա):

Հյուրախաղեր ԽՍՀՄ-ում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1966 թվականին Ֆրիդա Բոկարան «Հարյուր մեկ օր Փարիզում» (Les cent et un jours de Paris)[14] ծրագրով հյուրախաղերի է եկել ԽՍՀՄ և ներկայացրել մի շարք համերգներ: Ելույթներն անցել են մեծ հաջողությամբ: Երգչուհու ձայնասկավառակների վաճառքը ԽՍՀՄ-ում գերազանցել է 1 միլիոն օրինակ:

Սովետական կոմպոզիտորների երկու հանրաճանաչ երգեր, որոնք երգիչը կատարել է ռուսերեն լեզվով, թողարկվել են «Ֆրիդա Բոկկարան երգում է» ձայնասկավառակում (մեղեդի Д-20579/80, 1967)՝ «Սպիտակ լույս» (երաժշտությունը՝ Օսկար Ֆելցմանի, Միխայիլ Տանիչի և Իգոր Շաֆերանի բանաստեղծությունները) և «Քնքշություն» (երաժշտությունը՝ Ալեքսանդրա Պախմուտովայի, բանաստեղծությունները՝ Սերգեյ Գրեբեննիկովի և Նիկոլայ Դոբրոնրավովի):

Ըստ երգչուհու ընտանիքի հուշերի[14], սովետական իշխանությունների կողմից կազմակերպված իր ուղևորության ընթացքում, այդ օրերին Կուիբիշև (այժմ՝ Սամարա) քաղաքը, որը փակ էր օտարերկրացիների համար, Ֆրիդան ընկերական հանդիպում ունեցավ (գուցե դա սխալ է, ամենայն հավանականությամբ, հանդիպումը տեղի է ունեցել Աստղային գորոդկիում) Ալեքսեյ Արխիպովիչ Լեոնովի հետ՝ ԽՍՀՄ տիեզերագնաց օդաչու, առաջին մարդը, ով դուրս եկավ բաց տիեզերք: Որպես հուշանվեր՝ տիեզերագնացը երգչուհուն նվիրել է բալալայկա՝ իր ինքնագրով:

Միջազգային համբավ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1968 թվականին աշխարհահռչակ Ֆրիդա Բոկկարան կատարում է «Cent mille chansons» երգը (Էդդի Մարնեյ, Միշել Մագնե):60-ականների վերջին և 70-ականների սկզբին երգչուհին մասնակցել է մի շարք միջազգային երաժշտական փառատոների և մրցույթների.

  • Սոֆիայում (1967թվական)
  • Բրաշովում՝ Cerbul de aur[15] (Ոսկե եղնիկ) II միջազգային փառատոն, մարտի 5-10, 1969 թվական, նշվում է ժյուրիի կողմից
  • Ռիո դե Ժանեյրոյում՝ IV Festival Internacional da Canção. սեպտեմբերի վերջ-հոկտեմբերի սկիզբ 1969 թվական, «Les Vertes Collines» երգը (Eddy Marnay, Darry Cowl), 4-րդ տեղը միջազգային մրցույթում [16]«Cantiga Por Luciana» (Paulinho Tapajós — Edmundo Souto), որը կատարել է բրազիլուհի Evinha-ն և հաղթել է մրցույթի և՛ ազգային, և՛ միջազգային բաժիններում, Ֆրիդան ներառել է նաև իր ռեպերտուարը
  • Սպլիտ քաղաքում՝ X Festival Zabavne Glazbe Split. 1970 թվական, կատարեց «Zvona Moga Grada» (Zvonko Špišić — Drago Britvić) և «Oko Nas» (Հուբերտ Ժիրո, Eddy Mornay) երգերը[17]
  • Լյուքսեմբուրգում՝ RTL International (միջազգային երաժշտական մրցույթ, որն անցկացվել է 1969-1972 թվականներին Radio Luxemburg-ում): 1970 թվականի հոկտեմբերի 28-ին, «Mister Callaghan» (Philippe Monay — Eddy Marnay)
  • Տոկիոյում՝ Yamaha I միջազգային երգի փառատոն. նոյեմբերի 20-22, 1970, Nippon Budokan Hall արենա, «L’Amour Est Un Jardin» երգը (Michel Jourdan — Armand Կանֆորա), 8-րդ հորիզոնական
  • Մյունխենում՝ I International Popular Song Festival in Mexico. 1971 թվականի ապրիլի 16-26, «Pour vivre ensemble» երգը (Jean — Michel Braque-Eddy Marnay), 10-րդ տեղ, փառատոնի շրջանակներում Ֆրիդան հանդես է եկել առանձին համերգային ծրագրերում այնպիսի արտիստների հետ, ինչպիսիք են Ռեյ Քոնիֆը, Պոլ Մորիան, Ռիչի Հեյվենսը, Աստրուդ Ժիլբերտուն և այլք[18]
  • Ուտրեխտ քաղաքում՝ Festival d’Utrecht. 1971, «Un Soleil d’Amour» երգի մրցանակ (Jean-Michel Braque — Eddy Marnay)

«Եվրատեսիլ»-ի հաղթող[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1969 թվականի մարտի 29-ին Ֆրիդա Բոկկարան դարձավ հաղթող Մադրիդում կայացած Եվրատեսիլի 14-րդ մրցույթում՝ Ֆ.Պուրսելի ղեկավարած նվագախմբի ուղեկցությամբ կատարելով «Un Jour, Un Enfant» (Émile Stern, Eddy Marnay) երգը և կիսելով 1-ին տեղը երեք այլ կատարողների՝ Լենի Կյուրեի, Սալոմեի և Լուլուի հետ (մրցույթի պատմության մեջ առաջին անգամ չորս մասնակիցներ վաստակեցին հավասար միավորներ: Բայց քանի որ այդ ժամանակ գոյություն ունեցող կանոնները նման դեպքեր չէին նախատեսում, բոլոր չորս երկրները հայտարարվեցին հաղթող):

«Un Jour, Un Enfant» երգը ձայնագրվել է Ֆրիդա Բոկկարայի կողմից մի քանի լեզուներով, դարձել է երգչուհու այցեքարտը մինչև կյանքի վերջ: Մահից վեց ամիս առաջ՝ 1996 թվականի հունվարի 30 -ին, ֆրանսիական հեռուստատեսության վերջին ելույթներից մեկում՝ Պասկալ Սևրանի շոուում, Ֆրիդան, իր ռեպերտուար ողջ հարստությամբ հանդերձ, կատարեց հենց այդ երգը:

Երգեր կինոնկարներից և մյուզիքլներից[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Կինոֆիլմերից և մյուզիքլներից երաժշտական թեմաներով մի քանի քավեր տարբերակներ ընդգրկվել են երգչուհու երգացանկում:

1963 թվականին նա ձայնագրեց «Ջոննի Կիթառ» («Johnny Guitar») երգը 1954 թվականի համանուն ֆիլմից, որը սաունդթրեքում կատարեց ամերիկացի ջազ երգչուհի և դերասանուհի Փեգի Լին: Երգի հեղինակներն են Պեգի Լին և Վիկտոր Յանգը, հեղինակ՝ Ֆրանսերեն տեքստ Պիեռ Դելանոե:

Սովետական հանրության շրջանում երգչուհու կողմից կատարված ամենասիրված երգերից մեկը «Տղամարդն ու կինն» էր («Un Homme et Une Femme») համանուն ֆիլմից (1966), ռեժիսոր Կլոդ Լելուշի կողմից, որը նկարահանվել է Նիկոլ Կրուազիի կատարմամբ: Երգը (երաժշտությունը՝ Ֆրանսիս Լե, բառերը՝ Պիեռ Բարու) թողարկվել է «Ֆրիդա Բոկկարան երգում է» խորհրդային ձայնասկավառակում 1967 թվականին:

1968 թվականին թողարկվում է «Cent mille chansons» սինգլը (կոմպոզիտոր՝ Միշել Ման, տեքստի հեղինակ՝ Էդդի Մարնե) «Ռազմիկի հանգիստը» ֆիլմի գլխավոր երաժշտական թեմայի համար (1962 թվական, ռեժիսոր՝ Ռոժե Վադիմ), որի հիմքում Բախի երաժշտությունն է St. Matthew Passion, BWV 244, No.65 Aria (Bass)․ «Mache Dich, Mein Herze, Rein»)։ Այս երգը ամենամեծ ժողովրդականությունը ձեռք բերեց Բոկարի կատարմամբ, չնայած ավելի վաղ՝ 1963 թվականին, այն ձայնագրեց սիրված բրազիլացի երգչուհի և դերասանուհի Maysa Matarazzo։

Un Jour, Un Enfant (1969)[19] ալբոմում ընդգրկվել է 3 քավեր տարբերակ՝ 1. «L' Île Nue» երգը ճապոնական «Մերկ կղզի» գեղարվեստական ֆիլմի հիմնական երաժշտական թեմայի վրա է (Hadaka No Shima, 1960): Կոմպոզիտորը Hikaru Hayashi- ն է, տեքստի հեղինակը՝ Eddy Marnay-ը: 2. Հայտնի «Les Moulins De Mon Coeur» երգը «The Windmills of Your Mind»-ի ֆրանսիական տարբերակն է 1968 թվականի «Թոմաս Քրաունի խաբեությունը» ֆիլմից (հնչել է սաունդթրեքում Նոել Հարիսոնի կատարմամբ): Երաժշտություն՝  Միշել Լեգրան, բառեր՝ Ալան և Մերիլին Բերգման, Ֆր. տեքստը՝ Էդի Մարնե: 3. «Un Pays Pour Nous», «Somewhere», «Վեստսայդյան պատմություն» կուլտային մյուզիքլից և ֆիլմից (հնչել է սաունդթրեքում՝ Jimmy Bryant և Marni Nixon դուետի կատարմամբ): Կոմպոզիտոր՝ Լեոնարդ Բերնշտայն, խոսքերի հեղինակ՝ Սթիվեն Սոնդհայմ, Ֆր. տեքստը՝ Eddy Marnay:

1970 թվականին Ֆրիդան ձայնագրեց «Venise Va Mourir» երգը (ֆրանսերեն բառերը՝ Էդդի Մարնե) «Անհայտ վենետիկացին» ֆիլմի գլխավոր երաժշտական թեմայի համար (1970 թվական, կոմպոզիտոր՝ Ստելվիո Չիպրիանի), իսկ 1971 թվականին այն կատարեց Կաննի կինոփառատոնում:

1971 թվականին Place des Arts՝ 71 (live à Montréal) ալբոմում ընդգրկվել է «Laissons Entrer le Soleil» երգը, Ֆր.՝ հայտնի «Let the Sunshine In» տարբերակը 1967 թվականի Բրոդվեյի «Մազերը» մյուզիքլից:

1972 թվականին ձայնագրվել է (ներառված է Frida Boccara ալբոմում, LP Canada 1972) «Au Matin de Mon Premier Amour» երգը՝ «Անժելիկա, հրեշտակների մարկիզուհի» (1964 թվական) ֆիլմի երաժշտական թեմաներից մեկում: Կոմպոզիտոր՝ Միշել Ման:

1973 թվականին ձայնագրվել է «Il N’y A Pas De Fumee Sans Feu» սինգլը (բանաստեղծություններ Էդդի Մարնեի կողմից)՝ կոմպոզիտոր François De Boisvallée-ի «Adagio Royal» երաժշտական թեմայից, որը հնչել է «Ոչ մի ծուխ առանց կրակի» համանուն ֆիլմի սաունդթրեքում (1973 թվական, ռեժիսոր Անդրե Կայատ):

«Un amour impossible»՝ կոմպոզիտոր Կառլ Կաբինայի երգը La profanazione իտալական գեղարվեստական ֆիլմի համար (1974, ռեժիսոր Տիցիանո Լոնգո):

В 1974 году Фрида записала песню «Je Me Souviens» (композитор — Нино Рота), в основе которой — одна из музыкальных тем звёздного фильма Федерико Феллини «Амаркорд» (1973).

Песня «Send in the Clowns» (прозвучавшая в исполнении Элизабет Тейлор в фильме «Маленькая серенада» (1977), снятого по одноименному бродвейскому мюзиклу) вошла в альбом An Evening With Frida Boccara (1978 Live at Dallas Brooks Hall, Melbourne, 2 LP Philips). Автор слов и музыки — Стивен Сондхайм.

В 1978 году записана одна из самых красивых песен из репертуара певицыԿաղապար:Нет АИ — "L’année où Piccoli jouait… «Les choses de la vie», в основу которой легла музыка Георга Филиппа Телемана (Magnificat G-Dur, «Meine Seele erhebet den Herrn», TWV 9:18). На создание песни Эдди Марне вдохновил кинофильм «Мелочи жизни» (Les Choses de la vie, 1970) режиссёра Клода Соте, с Роми Шнайдер и Мишелем Пикколи — в главных ролях. Песня вошла в альбом певицы L’année Où Piccoli… (1978, LP Philips).

В 1979 году записана песня «Dear Father» из фильма 1973 г. по одноимённой повести Ричарда Баха «Чайка по имени Джонатан Ливингстон» / Jonathan Livingston Seagull (прозвучавшая в картине в исполнении автора Нила Даймонда) и вошедшая в альбом Frida Boccara & De Mastreechter Staar (LP Holland).

Ստեղծագործական և հասարակական գործունեություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

После победы на Евровидении Фрида Боккара отправляется в мировое гастрольное турне и в течение 4-х лет выступает в 50 странах.

В 1969 году певица получает музыкальную награду Франции — Гран При Академии Шарля Кро (Grand Prix du disque de la Chanson Française) за альбом Un Jour, Un Enfant (1969)[19].

Осенью 1969 года популярный французский шансонье, поэт, композитор Жорж Брассенс пригласил Фриду[20] выступать в 1-м отделении его концертной программы на знаменитой парижской сцене театра Bobino. (Совместные выступления с Брассенсом стали стартовой площадкой для многих молодых талантливых певцов.) В течение месяца их имена были на одной афише[21]. Выступления певицы проходили с большим успехом. Английский поэт и переводчик Джеймс Керкап в статье-некрологе „Frida Boccara“[22] с теплом вспоминал концертный вечер в старом Bobino, прекрасную молодую марокканку на сцене — Фриду Боккара, а также то, что свою песню „Au Bois De Mon Coeur“ Жорж Брассенс исполнял вместе с ней.
Со временем певица включила в свой репертуар несколько песен Брассенса, в числе которых — „Le Père Noël et La Petite Fille“ и „Молитва“ („La Prière“ (Je vous salue Marie) на стихи французского поэта Франсиса Жамма.

В 1969—1971 годах выходят синглы в Японии и Германии.
Песня „So Ist Das Leben“ (James Last — Joachim Bendorff), записанная в 1971 году в Германии с оркестром Джеймса Ласта, также вошла в сборник Die Große & Aktuelle — Starparade 1972, изданный в Австрии (LP 2371 234 A-B, Polydor).

В 1970-е певица практически ежегодно записывает новые альбомы; пластинки издаются во Франции, Канаде, Англии, Швеции, Италии, Испании, Румынии, Польше, Бельгии, Нидерландах, Португалии, Болгарии, Бразилии, Мексике, Австралии, ЮАР…

В разнообразном и богатом репертуаре Фриды Боккара песни таких авторов, как Шарль Азнавур[23], Мишель Легран, Жорж Брассенс, Франсис Лей, Эдди Марне, Нино Рота, Мишель Мань, Жак Брель, Леонард Бернстайн, André Popp, Shelem Matatyahu, Рэнди Ньюман, Грэм Нэш и многих других.
Композитор Эдди Марне, с которым Фриду связывали дружба и многолетний творческий союз, поддерживал её на протяжении всей карьеры, был наставником[24]. Также он написал огромное количество текстов к песням[25], вошедшим в её репертуар.
Jean-Michel Braque — творческий псевдоним брата Роже. Он — автор нескольких песен (на стихи Эдди Марне), принесших Фриде успех, в числе которых: „Trop Jeune ou Trop Vieux“, „Un Soleil d’Amour“, „La Croix, l'Étoile et le Croissant“, „Les Commandements“, „Un Coeur Dans Un Port“, „Pour Vivre Ensemble“ (песня, ставшая в Квебеке в начале 70-х своеобразным гимном молодожёнов), „Ecrit Dans La Pierre“, „Tourterelle“.
Сестра Лина в течение всей певческой карьеры певицы была её концертмейстером, сопровождая в гастрольных турах по всему миру, и, так же, как брат Роже, написала музыку (на стихи Эдди Марне) к нескольким песням (в числе которых — „Le whisky de papa“, „Ohé-o-ohé“, „Jérémie“, „La Mariée“, „Tristan“ (посвящённую сыну Фриды — Тристану и вошедшую в альбом Oriundi, 1975).

Альбом Oriundi (1975)[26] — плод творческого сотрудничества Эдди Марне, Лины и Роже Боккара.

Значительное местоԿաղապար:Нет АИ в творчестве певицы, получившей великолепное музыкальное образование, занимали песни, основанные на произведениях классиков: Моцарта, Баха, Брамса, Сметаны, Телемана, Бетховена, Корелли, Вивальди, Вилла-Лобос, Россини, Грига, Элгара. Ярким образцом этого направления стал посмертный альбом-компиляция Un Jour On Vit (CD 1999), в который также вошло несколько неизданных при жизни певицы произведений.

Фрида исполняла песни многих народов мира — от шуточной ирландской до лирической турецкой. Пела на нескольких языках, в том числе — немецком, испанском, русском, итальянском, английском. Выступала в лучших концертных залах 85 стран мира (в их числе Консертгебау в Амстердаме, Place des Arts в Монреале, Sydney Opera House в Сиднее). Особые популярность и признание получила в Канаде (Квебек), Испании, Нидерландах, Советском Союзе, в странах Латинской Америки[1].

В Канаде она пела в сопровождении Квебекского симфонического оркестра, состоящего из ста музыкантов, под управлением Пьера Дерво[1]. Её пластинки выходили большими тиражами. Также был издан двойной альбом Place des Arts `71» (live à Montréal).

Итогом гастрольного тура в Австралии стал двойной альбом An Evening With Frida Boccara" (1978, Live at Dallas Brooks Hall, Melbourne). По воспоминаниям семьи певицы[1], о французской интерпретации «Somewhere», — «Un Pays Pour Nous», — темы из мюзикла «Вестсайдская история», исполняемой Фридой в «австралийской» концертной программе, Леонард Бернстайн сказал, что это самая красивая версия его песни, когда-либо слышанная им. Ещё одна концертная версия «Un Pays Pour Nous» 1971 года вошла в «живой» альбом Place des Arts `71.

11 ноября 1971 года в Гааге во Дворце конгрессов (Congresgebouw, The Hague) состоялся гала-концерт, посвящённый 25-летию ЮНИСЕФ. На этом торжестве присутствовали члены королевской семьи: принцесса Нидерландов Беатрикс Вильгельмина Армгард, принц Клаус фон Амсберг и их сын — Виллем-Александр[27]. Фрида Боккара наряду с другими популярными артистами принимала участие в концертной программе, исполнила песню «Cent Mille Chansons»[28][29].
В Нидерландах певица выступала в сопровождении симфонического оркестра, под управлением композитора и дирижёра Рохира ван Оттерло[1]. В 1979 году вышла её пластинка Frida Boccara & De Mastreechter Staar (LP Holland), записанная со знаменитым мужским хором, ведущим свою историю с 1883 года и состоящим из двухсот человек. Несколько песен из этого альбома были включены и в Proficiat Mastreechter Staar (1983, 2 LP Arrival). В январе 1980 года их выступление транслировалось по телевидению из Eurohal[30].

В 70—80-е годы певица — частый гость на радио, в шоу и телепрограммах. Очень популярна была в Нидерландах, выступала на KRO-TV, неоднократно принимала участие в шоу Hans van Willigenburg «Vrijdagavond met Van Willigenburg»[31]; в феврале 1978 года участвовала в шоу актрисы и певицы Martine Bijl «Martine» (TROS). Также выступала в популярной программе телевидения Испании 300 millones, выходившей с 1977 по 1983 годы и транслировавшейся на страны Иберо-Америки. Исполнила на испанском языке песни «Un Dia Y Un Niño» («Un Jour, Un Enfant») и «Una Flor Y Una Cancion» («Pour Vivre Ensemble»).

В 1981 году выступила в качестве победителя конкурса Евровидение (1969) на ежегодном фестивале Momarkedet в Норвегии. Также выходила в финальную часть национального отбора Франции к конкурсу Евровидение в 1980 году (песня «Un Enfant de France») и 1981 году (песня «Voila Comment Je T’aime»).

Интересовалась гуманитарными вопросами. Принимала активное участие в акциях ЮНИСЕФ по всему миру.

Умерла от пневмонии в возрасте 55 лет. Похоронена[32] на парижском кладбище Баньё.

Ընտանիք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • Ռոջեր Բոկարա (Roger Boccara), Jean-Michel Braque՝ ավագ եղբայր, երաժիշտ, կոմպոզիտոր: Ձայնագրել է մի քանի սոլո սկավառակներ[33][34]:
  • Լինա Բոկարա (Lina Boccara), կրտսեր քույր՝ երաժիշտ, երգերի հեղինակ և երեխաների համար երաժշտության տեսության «Maman Apprends Moi Les Notes» (1994) գրքի հեղինակ:
  • Տրիստան Բոկկարա (Tristan Boccara), Ֆրիդա Բոկկարայի որդին, երգիչ, երաժիշտ[35]:

Ճանաչում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ֆրիդա Բոկկարա և Կատերինա Վալենտե (Ամսթելվեն, 13.09.1971)

Երկու անգամ արժանացել է ոսկե սկավառակ մրցանակի՝ «Cent Mille Chansons» (Эдди Марне, Միշել Մագնե) և «Pour Vivre Ensemble» (Эдди Марне , Ժեան-Միշել  Բրագուե) երգերը: Նա սկավառակներից մեկը ստացել է 1971 թվականի սեպտեմբերի 13-ին Ամսթելվենում՝ դերասանուհի և երգչուհի Կատերինա Վալենտեի ձեռքից[36][37]:

Արժանացել է պլատինե սկավառակի մրցանակի:

Ըստ նրա ընտանիքի հիշողությունների[1], ամերիկյան մամուլի կողմից Բարբրա Սթրեյզանդի և Լայզա Մինելիի հետ «ընկերությունում» նշվել է որպես 70-80-ականների կեսերի երեք նշանավոր էստրադային կատարողներից մեկը: Ֆրանսիացի գրող Լուի Նուսերան հիացմունքով է համեմատել Ֆրիդայի զգայական, ջերմ ու անկրկնելի ձայնը մեծ երաժշտի ձեռքին ջութակի հետ, երգչուհու ձայնը անվանել խորը գետի ձայն...

Ֆրիդա Բոկարան դարձել Է Ֆրանսիայի մշակութային բարձրագույն մրցանակի՝ որոնողների և գրողների շքանշանի (արվեստների և գրականության շքանշան) ասպետ[1]:

Երգչուհու ընտանիքի հուշերից[1].

Բոլոր սրբերի օրը՝ Վատիկանում, Ֆրիդան, ով կատարել է Կլոդ Տրենեի պատարագը (Claude Trénet, հայտնի Շառլ Տրենեի եղբայրը), արժանացել է Կարդինալի մրցանակի, պարգևատրելով երգչուհուն՝ նա ասել է. «Ձեր երգեցողությունը մեծ հուզմունք է առաջացրել իմ մեջ և բերել այն, ինչն առավել անհրաժեշտ է՝ երաժշտություն, որը հավատքի ուժ է տալիս; ձեր երգեցողությունը երկնային շնորհքի պես է...»: («Դուք ինձ ուժեղ հույզեր եք առաջացրել, ձեր ձայնը զանգվածին տալիս է այն, ինչ նրան ամենից շատն է պետք՝ երաժշտություն, որը ուժ է տալիս հավատքին, և երբ դուք երգում եք, մի փոքր երկինք է իջնում մեր մեջ...»):

Սկավառակագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • 1959: «Baccara 9» n° 17 (compilation) Mes Frères/La Chanson d’Orphée (super 45 tours)
  • 1960: L’Orgue des amoureux/Le Doux Caboulot (super 45 tours Festival)
  • 1960: Verte Campagne/Quand la valse est là/Le Grand Amour/Depuis ce temps-là (super 45 tours Festival)
  • 1961: La Seine à Paris/Les Amours du samedi/Les Bohémiens/Jenny (super 45 tours Festival)
  • 1961: On n’a pas tous les jours 20 ans/Berceuse tendre/Les Nuits/Les Yeux de maman (super 45 tours Totem)
  • 1961: Cherbourg avait raison/Comme un feu/Un jeu dangereux/Tiens, c’est Paris (super 45 tours Festival)
  • 1962: Les Trois Mots/Aujourd’hui je fais la fête/Je veux chanter/Je ne peux plus attendre (super 45 tours Festival)
  • 1962: Le Ciel du port/Les Portes de l’amour/Ballade pour un poète/D’abord je n’ai vu (super 45 tours Festival)
  • 1962: Un premier amour/Bruxelles/L’Homme de lumière/Les Pas (super 45 tours Festival)
  • 1962: Java des beaux dimanches/Les Javas/Rose de sang/Quien sabe (Qui peut savoir) (super 45 tours Festival)
  • 1963: Moi je n’avais pas compris/J’ai peur de trop t’aimer/On les a attendus/Rien a changé (super 45 tours Festival)
  • 1963: Souviens-toi des Noëls de là-bas/Donna/Johnny Guitar/Ballade pour notre amour (super 45 tours Festival)
  • 1964: Autrefois/Chaud dans mon cœur/Le Souffle de ma vie/Je suis perdue (super 45 tours Festival)
  • 1965: Tous les enfants/Aujourd’hui/Plus jamais/Un jour (super 45 tours Festival)
  • 1967: Frida Boccara (33 tours MusiDisc, compilation des années 1961—1965)
  • 1969: Un jour, un enfant (33 tours Philips)
  • 1969: Les Vertes Collines (33 tours Philips, paru au Brésil seulement)
  • 1970: Au pays de l’arbre blanc (33 tours Philips)
  • 1971: Pour vivre ensemble (33 tours Philips)
  • 1971: Place des Arts 71 (live à Montréal, double 33 tours Philips, réédité en CD en 2006 au Canada seulement)
  • 1971: So ist das Leben/Er wird Dir dankbar sein (45 tours Polydor, paru en Allemagne seulement)
  • 1972: Rossini et Beaumarchais (33 tours Philips)
  • 1972: Frida Boccara (London LFS 9005, LP Canada 1972)
  • 1972: Greatest Hits (compilation 33 tours Philips, disque paru aux Pays-Bas seulement)
  • 1974: Je me souviens (Mia Malinconia et Je me souviens, version instrumentale, du film Amarcord de Federico Fellini, 45 tours Deram)
  • 1975: Oriundi (33 tours London)
  • 1976: Valdemosa — Oublier (33 tours Philips)
  • 1978: An Evening With Frida Boccara (live en Australie, double 33 tours Philips)
  • 1978: L’Année où Piccoli… (33 tours Philips)
  • 1979: Un monde en sarabande (33 tours Philips)
  • 1979: Frida Boccara & De Mastreechter Staar (33 tours Philips, Holland)
  • 1980: Un enfant de France/Écrit dans la pierre (45 tours Philips)
  • 1983: Dis-leur/Aime-moi (45 tours Kébec-Disc au Canada et Ariola en France)
  • 1984: Cent mille chansons, " Série grandes vedettes " (compilation 33 tours Philips)
  • 1988: Témoin de mon amour (33 tours Productions Guy Cloutier, paru au Canada seulement)
  • 1988: Liban (VA: 75 artistes pour le Liban; humanitaire)
  • 1989: Expression (compilation CD Polygram, 23 titres)
  • 1993: Master Série (compilation CD Polygram, 16 titres, disque paru au Québec seulement)
  • 1994: Un jour, un enfant (compilation CD Spectrum Music, Karussell France)
  • 1997: Frida Boccara (compilation CD Podis, Polygram France, 23 titres)
  • 1999: Un jour on vit (CD Disques Yvon Chateigner)
  • 1999: Ses premiers succès (compilation CD Disques Yvon Chateigner)
  • 2003: Canta en espanol (compilation CD Divucsa Music SA, disque paru en Espagne seulement)
  • 2006: Live Place-des-Arts de Montréal (CD XXI-21/Universal Canada, disque paru au Canada seulement)
  • 2006: Un sourire au-delà du ciel (CD Édina Music — Nocturne)
  • 2007: La Grande Frida Boccara, l’ultime compilation (compilation CD 25 titres XXI-21/Universal Canada, disque paru au Canada seulement)
  • 2008: Un enfant de France (CD Édina Music — Nocturne)
  • 2010: Les grandes années — 1972—1988 (coffret de trois CD Marianne Mélodie)
  • 2010: Collection Chanson Française (compilation CD Disques Mercury)
  • Дискография Фриды Боккара на Encyclopédisque
  • Дискография Фриды Боккара (denis.schwartz.pagesperso-orange.fr)

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 «page 14*; La « Vraie Biographie» de Frida par ses proches — Blog Officiel de Frida Boccara (14-я стр. «Биография» временно (?) изъята из оф. блога)». Արխիվացված է օրիգինալից 2012-03-26-ին. Վերցված է 2011-03-16-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն); no-break space character in |title= at position 58 (օգնություն)
  2. ↑ «Marianne Melodie». Արխիվացված է օրիգինալից 2012-04-19-ին. Վերցված է 2012-04-22-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  3. ↑ «Фото: Жак Брель и Фрида Боккара». Արխիվացված է օրիգինալից 2016-03-04-ին. Վերցված է 2011-07-30-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  4. ↑ «Rue de La Gaîté Emission 29.03.1961». Արխիվացված է օրիգինալից 2016-03-06-ին. Վերցված է 2011-10-01-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  5. ↑ «1961: Coq d'Or de la Chanson Française pour «Cherbourg Avait Raison» interprétée par Frida Boccara». Արխիվացված է օրիգինալից 2012-03-26-ին. Վերցված է 2011-12-18-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  6. ↑ «Bałtycka Agencja Artystyczna BART. Nagrody SF '64». Արխիվացված է օրիգինալից 2015-01-04-ին. Վերցված է 2012-04-22-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  7. ↑ «Международный фестиваль польской песни «Сопот»». Արխիվացված է օրիգինալից 2010-01-19-ին. Վերցված է 2011-05-18-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  8. ↑ Historia del Festival de la Canción Mediterránea: 1963(չաշխատող հղում)
  9. ↑ Historia del Festival de la Canción Mediterránea: 1964(չաշխատող հղում)
  10. ↑ Historia del Festival de la Canción Mediterránea: 1967 Արխիվացված է Սեպտեմբեր 9, 2011 Wayback Machine-ի միջոցով:
  11. ↑ История фестиваля «Rose d’Or d’Antibes» (на французском языке) Արխիվացված է Դեկտեմբեր 30, 2010 Wayback Machine-ի միջոցով:
  12. ↑ «Discografía Luis Recatero: Frida Boccara & Luis Recatero (EP Columbia SCGE 80948)». Արխիվացված է օրիգինալից 2016-03-04-ին. Վերցված է 2013-08-03-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  13. ↑ Frida Boccara & Luis Recatero (EP Discos Belter 51.532)
  14. ↑ 14,0 14,1 [Из аннотации к альбому «Les grandes années — 1972—1988» (CD Marianne Mélodie, 2010) ((ֆր.))]
  15. ↑ «The Second Edition of The Golden Stag Festival — 1969». Արխիվացված է օրիգինալից 2010-04-02-ին. Վերցված է 2011-05-18-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն); no-break space character in |title= at position 47 (օգնություն)
  16. ↑ «IV Festival Internacional da Canção Popular (1969)». Արխիվացված է օրիգինալից 2012-03-28-ին. Վերցված է 2011-08-10-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  17. ↑ X Internationalni Splitski Festival Zabavne Glazbe Split`70(չաշխատող հղում)
  18. ↑ Журнал Billboard, статья «U. S. Entrant Out Of Mexican Fest» — 22.05.1971
  19. ↑ 19,0 19,1 «Frida Boccara: Un Jour, Un Enfant (1969)». Արխիվացված է օրիգինալից 2012-11-08-ին. Վերցված է 2011-04-29-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  20. ↑ «Фото: Жорж Брассенс и Фрида Боккара — 1969 год». Արխիվացված է օրիգինալից 2016-03-04-ին. Վերցված է 2012-11-13-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն); no-break space character in |title= at position 36 (օգնություն)
  21. ↑ «Афиша выступления Ж. Брассенса в „Bobino" — осень 1969 г.». Արխիվացված է օրիգինալից 2012-03-22-ին. Վերցված է 2011-04-27-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն); no-break space character in |title= at position 42 (օգնություն)
  22. ↑ «Obituary: Frida Boccara („The Independent" — 12.08.1996)». Արխիվացված է օրիգինալից 2017-07-06-ին. Վերցված է 2017-09-29-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն); no-break space character in |title= at position 43 (օգնություն)
  23. ↑ Фото: Фрида Боккара и Шарль Азнавур(չաշխատող հղում)
  24. ↑ «Blog Officiel de Frida Boccara: Eddy Marnay». Արխիվացված է օրիգինալից 2011-03-18-ին. Վերցված է 2012-04-22-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  25. ↑ «Eddy Marnay: Liste des chansons». Արխիվացված է օրիգինալից 2012-03-26-ին. Վերցված է 2011-09-26-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  26. ↑ Frida Boccara: Oriundi (1975)
  27. ↑ «Unicef in zilver». Արխիվացված է օրիգինալից 2016-03-04-ին. Վերցված է 2011-12-18-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  28. ↑ «Unicef in zilver (televisie, 11-11-1971, TROS)». Արխիվացված է օրիգինալից 2016-03-04-ին. Վերցված է 2019-07-20-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  29. ↑ «Фото: Prinses Beatrix en Prins Claus Uniceffeest in Congresgebouw Den Haag, D. Kaye, Petula Clark en Frida Boccara… (11.11.1971)». Արխիվացված է օրիգինալից 2016-03-12-ին. Վերցված է 2011-12-18-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  30. ↑ Фото: выступление Фриды Боккара и хора De Mastreechter Staar — 1980 год
  31. ↑ ««Vrijdagavond met Van Willigenburg»». Արխիվացված է օրիգինալից 2010-03-23-ին. Վերցված է 2011-12-18-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  32. ↑ «Могила Фриды Боккара». Արխիվացված է օրիգինալից 2016-03-03-ին. Վերցված է 2011-01-16-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  33. ↑ «Blog Officiel de Frida Boccara: Jean-Michel Braque». Արխիվացված է օրիգինալից 2011-03-18-ին. Վերցված է 2012-04-22-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  34. ↑ «Jean-Michel Braque на сайте «Encyclopédisque»». Արխիվացված է օրիգինալից 2016-04-15-ին. Վերցված է 2012-04-22-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  35. ↑ «Blog Officiel de Frida Boccara: Tristan Boccara». Արխիվացված է օրիգինալից 2011-08-23-ին. Վերցված է 2012-04-22-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  36. ↑ «Фото: Фрида Боккара получает «Золотой диск» (13.09.1971)». Արխիվացված է օրիգինալից 2015-11-26-ին. Վերցված է 2011-12-18-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  37. ↑ «Фото: Фрида Боккара с «Золотым диском» (13.09.1971)». Արխիվացված է օրիգինալից 2015-11-26-ին. Վերցված է 2011-12-18-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)

Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Մասնակից:Shushan22/Սևագրություն_3&oldid=9590934» էջից