Paywall

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
«Կոշտ» paywall-ի դասավորությունը գեղարվեստական լրատվական կայքում
Ֆրանսիացի նկարիչ Դեյվիդ Ռևուայի «Philosophy 03 paywall»- նկարը, որը պատկերում է քերոտի կերպարը և տարբեր վճարովի ծառայություններ: Paywall-ը կարող է սահմանափակել չվճարողների մուտքը ցանկացած բովանդակություն, սահմանված քանակությամբ բովանդակություն կամ ընտրված բովանդակություն: Ձախ կողմում գտնվող երկրորդ պատը չի պահանջում, որ օգտագործողը վճարվի, այլ պահանջում է, որ նրանք բաժանորդագրվեն (կամ գրանցվեն) բովանդակության ամբողջական հասանելիության համար:

Paywall, գնման կամ վճարովի բաժանորդագրության միջոցով Բովանդակության հասանելիությունը սահմանափակելու մեթոդ է, հատկապես նորությունների[1][2]։ Սկսած 2010-ականների կեսերից, թերթերը սկսեցին ներդնել վճարային պատեր իրենց վեբկայքերում՝ որպես եկամուտ ավելացնելու միջոց՝ վճարովի տպագիր ընթերցողների և գովազդային եկամուտների տարիներ շարունակ անկումից հետո, մասամբ գովազդային արգելափակումների օգտագործման պատճառով[3]։ Ակադեմիական շրջանակներում գիտական հոդվածները հաճախ տպագրվում են վճարովի հիմունքներով և բաժանորդագրությամբ հասանելի են ակադեմիական գրադարաններում[4][5][6]։

Paywalls-ը օգտագործվում է նաև տպագիր բաժանորդների թիվը մեծացնելու համար. օրինակ, որոշ թերթեր առաջարկում են առցանց բովանդակության հասանելիություն, գումարած կիրակնօրյա տպագիր հրատարակությունների առաքում ավելի ցածր գնով, քան միայն առցանց հասանելիությունը[7]։ Թերթերի կայքերը, ինչպիսիք են The Boston Globe-ը և The New York Times-ը, օգտագործում են այս մարտավարությունը, քանի որ այն մեծացնում է ինչպես առցանց եկամուտը, այնպես էլ տպագիր տպաքանակը (որն իր հերթին ավելի շատ եկամուտ է ապահովում գովազդից)[7]։

Պատմություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1996 թվականին The Wall Street Journal-ը տեղադրել և շարունակում է պահպանել «կոշտ» վճարովի հասանելիություն[8]։ Այն շարունակել է լայնորեն ընթերցվել՝ մինչև 2007 թվականի կեսերը ձեռք բերելով ավելի քան մեկ միլիոն օգտատեր[9] և 2008 թվականի մարտին՝ 15 միլիոն այցելու[10]։

2010 թվականին, The Wall Street Journal- ի հետքերով, The Times-ը (Լոնդոն) ներդրել է «կոշտ» վճարային պատը, որոշում, որը հակասական էր, քանի որ, ի տարբերություն The Wall Street Journal-ի, The Times-ը ընդհանուր լրատվական կայք է, և ասվում էր, որ վճարելու փոխարեն օգտվողները անվճար տեղեկատվություն կփնտրեն այլուր[11]։ Paywall-ը գործնականում համարվում էր ոչ հաջողված, ոչ էլ ձախողված՝ հավաքագրելով 105,000 վճարող այցելու[12]։ Ի հակադրություն, The Guardian-ը ընդդիմանում էր վճարային պատի օգտագործմանը՝ որպես դրա պատճառաբանություն նշելով «հավատը բաց ինտերնետի նկատմամբ» և «հոգատարություն համայնքում» բացատրություն, որը գտնվել է իր ողջույն հոդվածում առցանց լուրերի ընթերցողներին, ովքեր արգելափակվել են The Times կայքից՝ հետևելով իրենց paywall-ի ներդրումը, եկել է The Guardian- ին՝ առցանց նորությունների համար[13]։ Այն ժամանակից ի վեր The Guardian-ը փորձեր է կատարել եկամուտը մեծացնող այլ ձեռնարկությունների հետ, ինչպիսին է Open API-ն։ Մյուս թերթերը, հատկապես The New York Times-ը, տատանվել են տարբեր վճարային պատերի ներդրման և հեռացման միջև[14]։ Քանի որ առցանց լուրերը մնում են համեմատաբար նոր միջոց, ենթադրվում է, որ փորձարկումը կարևոր է եկամուտը պահպանելու համար՝ միաժամանակ գոհացնելով առցանց լուրերի սպառողներին[15]։

Paywalls-ի որոշ իրականացումներ անհաջող են եղել և հեռացվել են[16]։ Կան մասնագետները, ովքեր թերահավատորեն են վերաբերվում Paywall-ի մոդելին, օրիանկ՝ Արիաննա Հաֆինգթոնը, որը 2009 թվականին The Guardian-ի հոդվածում հայտարարել է, որ «Paywall պատմություն է»[17]։ 2010 թվականին Վիքիպեդիայի համահիմնադիր Ջիմի Ուելսը, ըստ տեղեկությունների, The Times-ի paywall-ը անվանել է «հիմար փորձ»[18]։ Հիմնական մտահոգությունն այն էր, որ այնքան լայնորեն հասանելի բովանդակությամբ, պոտենցիալ բաժանորդները կդիմեն անվճար աղբյուրներին իրենց նորությունների համար[19]։ Ավելի վաղ իրականացումների բացասական հետևանքները ներառում էին տրաֆիկի նվազում[20] և որոնման համակարգի վատ օպտիմիզացում[16]։

Paywalls-ը դարձել է հակասական, երբ կողմնակալները վիճում են եկամուտներ ստեղծելու համար Paywalls-ի արդյունավետության և ընդհանրապես լրատվամիջոցների վրա դրանց ազդեցության շուրջ։ Paywalls-ի քննադատները ներառում են բազմաթիվ գործարարներ, գիտնականներ, ինչպիսիք են մեդիա պրոֆեսոր Ջեյ Ռոզենը և լրագրողներ, ինչպիսիք են Հովարդ Օուենսը և GigaOm-ի մեդիա վերլուծաբան Մեթյու Ինգրամը։ Նրանք, ովքեր պոտենցիալ են տեսնում վճարային պատերի մեջ, ներառում են ներդրող Ուորեն Բաֆեթը, Wall Street Journal-ի նախկին հրատարակիչ Գորդոն Կրովիցը և մեդիա մագնատ Ռուպերտ Մերդոկը։ Ոմանք փոխել են իրենց կարծիքը Paywalls-ի մասին։ Reuters-ից Ֆելիքս Սալմոնը սկզբում բացահայտ թերահավատ կարծիք է ունեցել Paywalls-ի նկատմամբ, սակայն հետագայում կարծիք հայտնեց, որ դրանք կարող են արդյունավետ լինել[21]։ Նյու Յորքի համալսարանի լրատվամիջոցների տեսաբան Քլեյ Շիրկին սկզբում թերահավատորեն էր վերաբերվում Paywalls-ի, սակայն 2012 թվականին մայիսին գրել է որ այն իրականացվել է[22][23]։

Տեսակներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Առաջացել են paywall-ի երեք բարձր մակարդակի մոդելներ՝ կոշտ Paywalls, որոնք թույլ չեն տալիս անվճար բովանդակություն և օգտվողին հուշում են անմիջապես վճարել բովանդակությունը կարդալու, լսելու կամ դիտելու համար, մեղմ Paywalls, որոնք թույլ են տալիս որոշ անվճար բովանդակություն, օրինակ՝ վերացական կամ ամփոփագիր, և չափված Paywalls, որոնք թույլ են տալիս մի շարք անվճար հոդվածներ, որոնց ընթերցողը կարող է մուտք գործել որոշակի ժամանակահատվածում՝ թույլ տալով ավելի ճկունություն այն հարցում, թե ինչ կարող են դիտել օգտվողներն առանց բաժանորդագրվելու[24]։

«Կոշտ» paywalls[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

«Կոշտ» paywall-ը, ինչպես օգտագործվում է The Times-ի կողմից, պահանջում է վճարովի բաժանորդագրություն՝ նախքան դրանց ցանկացած առցանց բովանդակության հասանելիություն[25]։ Այս դիզայնի paywall-ը համարվում է բովանդակության մատակարարի համար ամենավտանգավոր տարբերակը։ Ենթադրվում է, որ կայքը կկորցնի իր առցանց լսարանի և գովազդի եկամուտների 90%-ը միայն այն վերադարձնելու համար, քանի որ այն կարող է ստեղծել առցանց բովանդակություն, որը բավականաչափ գրավիչ է հետևորդներ ձեռք բերելու համար[26]։ «Կոշտ» paywalls-ով լրատվական կայքերը կարող են հաջողության հասնել, եթե նրանք՝

  • Տրամադրել ավելացված արժեք դրանց բովանդակությանը
  • Թիրախավորեք խորշ լսարանը
  • Արդեն գերակայում են իրենց սեփական շուկայում[25]

Շատ փորձագետներ դատապարտում են «կոշտ» paywall-ը իր ճկունության պատճառով՝ հավատալով, որ այն ծառայում է որպես հիմնական կանխարգելիչ միջոց օգտագործողների համար։ Ֆինանսական բլոգեր Ֆելիքս Սալմոնը գրել է, որ երբ ինչ-որ մեկը բախվում է paywall-ի հետ և չի կարող շրջանցել այն, դուք պարզապես հեռանում եք և հիասթափված եք զգում ձեր փորձից[27]։ Վիքիպեդիա առցանց հանրագիտարանի հիմնադիր Ջիմմի Ուելսը պնդում է, որ «կոշտ» paywall-ի օգտագործումը նվազեցնում է կայքի ազդեցությունը։ Ուելսը հայտարարել է, որ The Times-ը իրականացնելով «կոշտ» վճարովի հասանելիություն «իրեն անիմաստ է դարձրել»[28]։ Չնայած Times-ը ավելացրել է իր պոտենցիալ եկամուտը, նրա հաճախելիությունը նվազել է 60%- ով[29]։

«Մեղմ» paywall-ներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Այս մտացածին օրինակում օգտագործողը կարող է անվճար կարդալ ևս յոթ հոդված՝ նախքան բաժանորդագրվելու անհրաժեշտությանը:

«Մեղմ» paywall-ը լավագույնս մարմնավորվում է չափված մուտքի մոդելի մեջ։ Չափված հասանելիությամբ paywall-ը թույլ է տալիս օգտվողներին դիտել որոշակի քանակությամբ հոդվածներ՝ նախքան վճարովի բաժանորդագրություն պահանջելը[26]։ Ի տարբերություն կայքերի, որոնք թույլ են տալիս մուտք գործել ընտրված բովանդակություն paywall-ից դուրս, չափված հասանելիությամբ paywall-ը թույլ է տալիս կարդալ ցանկացած հոդված, քանի դեռ օգտագործողը չի գերազանցել սահմանված սահմանը։ The Financial Times-ը թույլ է տալիս օգտվողներին մուտք գործել 10 հոդված՝ նախքան վճարովի բաժանորդներ դառնալը[26]։ 2011 թվականի մարտին New York Times-ը վիճահարույց կերպով իրականացրել էpaywall-ը, որը թույլ էր տալիս օգտվողներին դիտել ամսական 20 անվճար հոդված մինչև վճարովի բաժանորդագրության մեկնարկը, իսկ 2012 թվականի ապրիլին ամսական անվճար հոդվածների քանակը կրճատվել էմինչև 10[6][30]։ Նրանց չափված վճարային պատը սահմանվել է որպես ոչ միայն մեղմ, այլև «ծակոտկեն»[27], քանի որ այն նաև թույլ է տալիս մուտք գործել սոցիալական ցանցի կայքում տեղադրված ցանկացած հղում և օրական դիտել մինչև 25 անվճար հոդված, քանի դեռ դրանց հասանելիությունը որոնիչի միջոցով է[8]։

Այս մոդելը նախագծված է այնպես, որ թերթին թույլ տա «փոքր օգտվողներին պահպանել կարգը», ինչն իր հերթին թերթին թույլ է տալիս պահպանել բարձր մակարդակ՝ միաժամանակ ստանալով կրկնօրինակ եկամուտ կայքի ակտիվ օգտվողներից[31]։ Օգտագործելով այս մոդելը՝ New York Times-ը առաջին երեք ամիսների ընթացքում հավաքել է 224,000 հետևորդ[30]։ Թեև շատերը հայտարարեցին, որ իրենց paywall-ը հաջողված է այն բանից հետո, երբ 2011 թվականի երրորդ եռամսյակում ստացվել էշահույթ, շահույթի աճը համարվում է «անցավոր» և «հիմնականում հիմնված է կրճատումների և ակտիվների վաճառքի համակցության վրա»[10]։

Ավելի վաղ Google Search-ը մտցրել էր քաղաքականություն, որը հայտնի է որպես «անվճար առաջին քլիք», ըստ որի վճարովի լրատվական կայքերը պետք է ունենան վճարովի հասանելիություն օրական նվազագույն քանակությամբ հոդվածներ (երեք, ի սկզբանե հինգ), որոնց կարելի էր մուտք գործել Google-ի որոնման արդյունքների կամ Google News-ի միջոցով։ Կայքը դեռ կարող էր վճարել այլ հոդվածների հասանելիության համար, որոնք հասանելի են եղել այս էջի միջոցով։ Սա դրդել է հրատարակություններին թույլ տալ Google-ի որոնման ռոբոտին ինդեքսավորել իրենց հոդվածները, ինչը մեծացրել էնրանց ժողովրդականությունը Google-ի որոնման և Google News-ի մեջ։ Կայքերը, որոնք հրաժարվել են First Click-ի անվճար օգտագործումից, իջեցվել են Google-ի վարկանիշում։ Google-ը դադարեցրել է այս քաղաքականությունը 2017 թվականին՝ ասելով, որ այն տրամադրում է լրացուցիչ գործիքներ, որոնք կօգնեն հրապարակումներին ինտեգրել բաժանորդագրությունները իրենց հարթակներում[12][32]։

Համադրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

«Ավելի մեղմ» paywall-ի ռազմավարությունը ներառում է անվճար մուտք դեպի ընտրված բովանդակություն՝ միաժամանակ պահպանելով պրեմիում բովանդակությունը paywall-ի հետևում։ Նշվում է, որ նման ռազմավարությունը հանգեցրել է «երկու կատեգորիաների ստեղծմանը՝ էժան անվճար բովանդակություն (հաճախ ստեղծվում է կրտսեր աշխատակիցների կողմից) և ավելի «ազնիվ» բովանդակություն»[26]։ Նման տարանջատումը կասկածի տակ է դնում առցանց լրատվամիջոցների հավասարությունը։ Ըստ քաղաքականության և մեդիայի տեսաբան Ռոբերտ Ա. Հեքեթի՝ «1800-ականների առևտրային մամուլը, որը ժամանակակից աշխարհում առաջին լրատվամիջոցն է, ծնվել է խորը ժողովրդավարական խոստումով, տեղեկատվություն ներկայացնել առանց վախի և նախապաշարմունքի, այն հասանելի դարձնել բոլորին և խթանել հանրային ռացիոնալությունը՝ հիմնված համապատասխան տեղեկատվության փաստերի հավասար հասանելիության վրա»[33]։

The Boston Globe-ն իրականացրել էայս ռազմավարության տարբերակը 2011 թվականի սեպտեմբերին՝ գործարկելով երկրորդ կայքը՝ BostonGlobe.com, որն առաջարկում էր բացառապես թերթի բովանդակություն կոշտ paywall-ի հետևում, բացի սպորտային նյութերի մեծ մասից, որոնք բաց էին տեղական այլ սպորտային կայքերի հետ մրցակցելու համար։ Թերթի խմբագիր Մարտին Բարոնը նկարագրել է երկու ծառայությունները որպես «երկու տարբեր կայքեր՝ ընթերցողների երկու տարբեր կատեգորիաների համար, ոմանք հասկանում են, որ լրագրությունը ֆինանսավորման և վճարման կարիք ունի։ Այլ մարդիկ պարզապես չեն վճարելու։ Մենք նրանց համար ևս կայք ունենք»[34]։ 2014 թվականի մարտին կայքն ունեցել է ավելի քան 60,000 թվային բաժանորդ, այն ժամանակ The Globe-ը հայտարարել է, որ կփոխարինի կոշտ վճարովի հասանելիությունը չափված համակարգով, որը թույլ է տալիս օգտվողներին անվճար կարդալ 10 հոդված ցանկացած 30-օրյա ժամանակահատվածում։ The Boston Globe-ի խմբագիր Բրայան Մաքգրորին կարծում էր, որ կայքի պրեմիում բովանդակությանը ծանոթանալու հնարավորությունը կխրախուսի ավելի մեծ թվով մարդկանց բաժանորդագրվել այս ծառայությանը։ Միևնույն ժամանակ Մաքքրորին նաև հայտարարել էBoston.com-ին ավելի հստակ խմբագրական ուշադրություն տրամադրելու ծրագրերի մասին՝ «ավելի սուր ձայնով, որն ավելի լավ է պատկերում Բոստոնի զգայունությունը», մինչդեռ Globe-ի գրողների այլ մասը, օրինակ՝ բլոգները Boston.com-ից տեղափոխել են դեպի թերթի կայքը, սակայն դրանք ազատորեն հասանելի են պահվել[35]։

Cookie paywall[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Քուքիների բաններ, որը պահանջում է կամ վճարել, կամ ընդունել գովազդ և երրորդ կողմի քուքիներ՝ բովանդակությանը ծանոթանալու համար։ Այս մեթոդի համատեղելիությունը տվյալների պաշտպանության մասին օրենքների հետ, ինչպիսիք են տվյալների պաշտպանության ընդհանուր կանոնները վիճելի է և տվյալների պաշտպանության մի քանի գործակալություններ մշակել են տարբեր ուղեցույցներ[17][36]։ Այն երկրներում ինչպիսիք են Իտալիան, Ավստրիան, Ֆրանսիան, Դանիան դա օրինական է, եթե կայքը տվյալների սուբյեկտին հնարավորություն է տալիս մուտք գործել համարժեք բովանդակություն կամ ծառայություններ՝ առանց նրանց համաձայնության cookie-ների կամ հետևելու այլ գործիքների պահպանման և օգտագործման համար, կայքի բաժանորդագրությունը չափավոր և իրական արժեք ունի, որպեսզի դա չսահմանափակի օգտագործողի ազատ ընտրությունը[19][21][22][37]։

Ընդունելություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Արդյունաբերություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Մասնագետները միանշանակ չեն վերաբերվել paywalls-ի ներդրմանը։ Paywalls-ի քննարկումների մեծ մասը կենտրոնանում է իրենց հաջողության կամ ձախողման վրա՝ որպես բիզնես նախագծեր և անտեսում են դրանց էթիկական հետևանքները հանրային իրազեկման համար։ Paywall-ի բանավեճում կան այնպիսիները, ովքեր paywall-ի ընդունումը դիտում են որպես «ավազի պարկերի ռազմավարություն», որը կարող է օգնել կարճաժամկետ հեռանկարում եկամուտների ավելացմանը, բայց չի նպաստի թերթի արդյունաբերության հետագա աճին[38]։ Այնուամենայնիվ, ինչ վերաբերում է «կոշտ» paywall-ին, ապա արդյունաբերության մեջ կարծես կա կոնսենսուս, որ բացասական հետևանքները (ընթերցողների կորուստը) գերազանցում են եկամտի ներուժը, եթե թերթը կենտրոնացած չէ նեղ լսարանի վրա[26][39]։

Կան նաև այնպիսի անձինք, ովքեր շարունակում են լավատեսորեն վերաբերվել վճարովի ծառայությունների օգտագործմանը, որոնք կօգնեն վերակենդանացնել թերթերի արդեն սուղ եկամուտները։ Այնուամենայնիվ նրանք, ովքեր հավատում են, որ վճարովի ծառայությունների ներդրումը հաջողություն կբերի, անընդհատ ամրապնդում են իրենց կարծիքը չնախատեսված հանգամանքներով։ Բիլ Միտչելը պնդում է, որ որպեսզի վճարովի հասանելիությունը նոր եկամուտ բերի և չվախեցնի ներկայիս ընթերցողներին, թերթերը պետք է՝ «ներդրումներ կատարեն ճկուն համակարգերում, օգտագործեն իրենց լրագրողների փորձը խորշ ոլորտներում և ամենակարևորը, ընթերցողներին առաջարկեն այն, ինչի համար վճարում են նոր արժեքի տեսանկյունից»։ Ամերիկյան լրագրության մասին The State of the News Media-ի 2011 թվականի տարեկան զեկույցը համոզիչ պնդում է, որ «ֆինանսապես գոյատևելու համար բոլորը համաձայն են, որ լրատվական կայքերը ոչ միայն պետք է ավելի խելացի դարձնեն իրենց գովազդը, այլև բիզնես վարեն լրատվական գործողությունների ոլորտում, բայց նրանք նաև պետք է գտնեն բովանդակության համար գանձելու ինչ-որ միջոց և հորինեն եկամտի նոր աղբյուրներ, որոնք տարբերվում են ցուցադրման գովազդից և բաժանորդագրությունից»[40]։ Նույնիսկ նրանք, ովքեր չեն հավատում վճարովի համակարգերի ընդհանուր հաջողությանը ընդունում են, որ ապագայում շահույթ ստանալու համար թերթերը պետք է սկսեն ստեղծել ավելի գրավիչ ավելացված արժեքի բովանդակություն կամ փնտրել եկամտի նոր աղբյուրներ[38]։

Paywall-ի կողմնակիցները կարծում են, որ դա կարող է կարևոր նշանակություն ունենալ փոքր հրատարակությունների ջրի երեսին մնալու համար։ Նրանք պնդում են, որ քանի որ գովազդի եկամուտների 90%-ը բաժին է ընկնում 50 խոշորագույն հրատարակիչներին, փոքր ընկերությունների գործունեությունը պարտադիր չէ, որ կախված լինի գովազդի աջակցությամբ անվճար բովանդակության ավանդական մոդելից, ինչպես դա անում են խոշոր կայքեր[41]:Paywall-ի շատ կողմնակիցներ նաև պնդում են, որ մարդիկ ավելի քան պատրաստ են վճարել փոքր գին որակյալ բովանդակության համար։ 2013 թվականի մարտին VentureBeat-ի հյուրի գրառման մեջ MediaPass-ի Մալքոլմ Քասելը վստահություն է հայտնել, որ դրամայնացումը կդառնա «ինքնակատարելագործվող մարգարեություն, մարդիկ [կվճարեն] բովանդակության համար և այդ գումարը կուղղվի ընդհանուր առմամբ բովանդակությունն էլ ավելի լավը դարձնելուն»[42]։

2013 թվականի ապրիլին Ամերիկայի թերթերի ասոցիացիան հրապարակել էիր արդյունաբերության 2012 թվականի եկամուտների հաշվետվությունը, որում ասվում էր, որ ամենօրյա թերթերի շրջանառության եկամուտներն աճել են 5%-ով, ինչը վերջին տասը տարիների ընթացքում շրջանառության աճի առաջին ցուցանիշն է։ Միայն թվային բաշխումից ստացված եկամուտներն աճել են 275%-ով, տպագիր և թվային փաթեթի բաշխումից ստացված եկամուտներն աճել են 499%-ով։ Տպագիր հրատարակությունները և առցանց բաժանորդագրությունները համակցված մուտքի ներքո միավորելուն անցնելուն զուգահեռ, միայն տպագիր բաշխումից ստացված եկամուտները նվազել են 14%-ով։ Այս լուրը հաստատում է աճող համոզմունքը, որ թվային բաժանորդագրությունը կդառնա թերթերի երկարաժամկետ գոյության ապահովման բանալին[43][44]։

2019 թվականի մայիսին Օքսֆորդի համալսարանի Reuters լրագրության ուսումնասիրության ինստիտուտի կողմից անցկացված ուսումնասիրությունը ցույց է տվել, որ չնայած վճարովի ծառայությունների շուրջ վեճերին, Եվրոպայում և Միացյալ Նահանգներում դրանց թիվն աճում է։ Ըստ Ֆելիքս Սայմոնի և Լուկաս Գրեյվսի հետազոտության՝ 2019 թվականի դրությամբ ԵՄ-ի և ԱՄՆ-ի առաջատար թերթերի ավելի քան երկու երրորդը (69%) օգտագործել է վճարովի առցանց հասանելիության այս կամ այն տեսակը և միտումը ըստ հետազոտողների՝ աճել է 2017 թվականից ի վեր, ընդ որում ԱՄՆ-ում այդ ցուցանիշն աճել է 60%-ից մինչև 76%[45][46]։

Ընթերցող[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Օգտագործողների ընդհանուր արձագանքը վճարովի էկրանների ընդունմանը չափվել է մի շարք վերջին ուսումնասիրությունների արդյունքում, որոնք վերլուծել են ընթերցողների՝ առցանց նորություններ կարդալու սովորությունները։ Կանադայի Մեդիա հետազոտությունների կոնսորցիումի կողմից անցկացված ուսումնասիրությունը, որը կոչվում է «կանադացի սպառողներ, ովքեր չեն ցանկանում վճարել առցանց նորությունների համար», ուղղակիորեն որոշում է Կանադայի արձագանքը վճարովի էկրաններին։ 1700 Կանադացիների շրջանում անցկացված հարցման արդյունքում պարզվել է, որ առցանց նորություններ կարդացող մասնակիցների 92% -ը նախընտրում է անվճար այլընտրանք գտնել, քան վճարել իրենց նախընտրած կայքի համար (ամերիկացիների 82%-ի համեմատ)[47], մինչդեռ 81%-ը նշել է, որ բացարձակապես չի վճարի իրենց նախընտրած առցանց լրատվական կայքի համար[48]։ Հիմնվելով մասնակիցների կողմից վճարովի բովանդակության վատ ընկալման վրա՝ ուսումնասիրությունն ավարտվում է հայտարարությամբ, որը նման է լրատվամիջոցների փորձագետների հայտարարությանը, որում ասվում է, որ բացառությամբ այնպիսի հայտնի թերթերի, ինչպիսիք են The Wall Street Journal-ը և The Times-ը հաշվի առնելով «ներկայիս հասարակական կարծիքը, հրատարակիչների մեծամասնությունը ավելի լավ է սկսի վճարովի բովանդակություն փնտրել այլուր»[39]։

Հետազոտությանը, որն իրականացրել է Էլիզաբեթ Բենիտեսը համաշխարհային նորությունների հրատարակիչների ասոցիացիայից՝ մասնակցել է 355 մարդ Մեքսիկայում, Եվրոպայում և Միացյալ Նահանգներում։ Ուսումնասիրությունը ցույց է տվել, որ «երիտասարդ ընթերցողները պատրաստ են վճարել մինչև 6 եվրո թվային նորությունների ամսական բաժանորդագրության համար, ինչը 50%-ով պակաս է երկրների միջին գնից (14,09 եվրո)։ Ըստ Reuters-ի լրագրության ուսումնասիրության ինստիտուտի, ամսական բաժանորդագրության միջին արժեքը եվրոպական վել էերկրներում և Միացյալ Նահանգներում կազմում է 14,09 եվրո»[49]։

Էթիկական հետևանքներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Առցանց հանրային դաշտի վատթարացում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Հաքեթը պնդում է, որ «ֆորումը առցանց է [...] կարող է գործել որպես մասնագիտացված կամ պակաս մասշտաբային հանրային ոլորտ»[50]։ Նախկինում ինտերնետը իդեալական վայր է եղել հասարակության լայն զանգվածներին հավաքելու և նորությունների արդի թեմաները քննարկելու համար։ կզբում դա հնարավոր է դարձել առցանց նորությունների բովանդակության անվճար հասանելիության, այնուհետև բովանդակության մեկնաբանման հնարավորության միջոցով ֆորում ստեղծելու համար։ Paywall-ի տեղադրումը սահմանափակում է մարդկանց բաց հաղորդակցությունը միմյանց հետ՝ սահմանափակելով ինչպես առցանց նորություններ կարդալու, այնպես էլ դրանք կիսելու հնարավորությունը[51]։

Ակնհայտ ձևը, որով paywall-ը սահմանափակում է հանրային առցանց ոլորտի հավասար հասանելիությունը՝ վճարում պահանջելն է, զսպել նրանց, ովքեր չեն ցանկանում վճարել և արգելել նրանց, ովքեր չեն կարող միանալ առցանց քննարկմանը։ Հավասար հասանելիության սահմանափակումը թևակոխել էնոր փուլ, երբ բրիտանական The Independent-ը 2011 թվականի հոկտեմբերին վճարովի հասանելիություն է սահմանել միայն օտարերկրյա ընթերցողների համար[52]։ Առցանց լրատվամիջոցներն ունեն համաշխարհային կապեր ստեղծելու ապացուցված ունակություն, որոնք դուրս են սովորական հանրային ոլորտից։ «Գլոբալ լրատվամիջոցների ժողովրդավարացում» գրքում Հաքեթը և գլոբալ հաղորդակցության տեսաբան Յուեժի Ժաոն նկարագրում են, թե ինչպես է ինտերնետի դարաշրջանում առաջանում «լրատվամիջոցների ժողովրդավարացման նոր ալիք, որը նպաստել էԺողովրդավարական հաղորդակցության համար անդրազգային քաղաքացիական հասարակության ցանցերի ստեղծմանը»[53]։

Վճարովի ծառայությունների օգտագործումը նաև բազմաթիվ բողոքներ է առաջացրել առցանց նորությունների ընթերցողների կողմից՝ կապված առցանց բաժանորդագրության և ավանդական տպագիր թերթի տարածման անհնարինության հետ։ Թեև տպագիր թերթը կարելի է կիսել ընկերների և ընտանիքի հետ, առցանց բաժանորդագրության փոխանակման հիմքում ընկած էթիկական սկզբունքները պակաս հասկանալի են, քանի որ խոսքը ֆիզիկական օբյեկտի մասին չէ։ New York Times-ի սյունակագիր Արիել Կամիները՝ էթիկայի մասնագետ, պատասխանելով առցանց համատեղ բաժանորդագրության մասին հարցին, պնդում է, որ «Ձեր ամուսնու կամ փոքր երեխայի հետ տեղեկատվություն կիսելը մի բան է, իսկ այլ վայրում ապրող ընկերների կամ ընտանիքի հետ տեղեկատվություն կիսելը բոլորովին այլ բան է»[54]։ Ընթերցողների մեկնաբանությունները, որոնք հետևում են Կամիների պատասխանին, կենտրոնանում են տպագիր թերթի վճարման և առցանց բաժանորդագրության վճարման տարբերության վրա[54]։ Տպագիր հրատարակություն մուտք գործելու դյուրինությունը նշանակում է, որ ավելի շատ մարդիկ կարող էին ծանոթանալ մեկ օրինակին և որ յուրաքանչյուր ոք, ով կարդում էր թերթը, հնարավորություն ունի նամակ ուղարկել խմբագրությանը՝ առանց գրանցվելու կամ բաժանորդագրության համար վճարելու։ Այսպիսով paywall-ի օգտագործումը արգելափակում է հաղորդակցությունը ինչպես անձնական ոլորտում, այնպես էլ ինտերնետում։ Այս կարծիքին են ոչ միայն առցանց նորությունների ընթերցողները, այլև կարծիքի հեղինակները։ Ջիմի Ուելսը մեկնաբանում է, որ ինքը «կնախընտրեր գրել հոդված այնտեղ, որտեղ այն կկարողանա կարդալ»՝ նշելով, որ «վճարովի էկրանների հետևում կարծիքի հոդվածներ տեղադրելը [իմաստ չունի]»։

ԱՄՆ-ում նկատվել է, որ բարձրորակ հրատարակությունների կողմից վճարովի հաշիվների օգտագործումը ընդլայնել է վճարովի հաշիվներ չունեցող առցանց հրատարակությունների ծածկույթը, որոնք քարոզում են աջակողմյան հայացքներ, դավադրության տեսություններ և կեղծ լուրեր[55][56][57]։

Վճարել տեղեկացված լինելու համար[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Paywall-ի օգտագործումը՝ անհատներին առանց վճարելու առցանց լրատվական բովանդակություն մուտք գործելն արգելելու համար, բազմաթիվ էթիկական հարցեր է առաջացնում։ Հաքեթի խոսքով՝ լրատվամիջոցներն արդեն «ի վիճակի չեն քաղաքացիներին ապահովել ակտուալ քաղաքացիական տեղեկատվության անարգել հասանելիություն»[58]։ Նախկինում անվճար լրատվական բովանդակության վրա paywall-ի ներդրումը մեծացնում է այս ձախողումը կանխամտածված պահումների միջոցով։ Հեքեթը նշում է «ընդհանուր մշակութային և տնտեսական մեխանիզմները, ինչպիսիք են տեղեկատվության ապրանքայնացումը և գովազդային եկամուտներից առևտրային լրատվամիջոցների կախվածությունը» որպես լրատվամիջոցների աշխատանքի վրա ամենամեծ ազդեցություններից։ Ըստ Հեքեթի՝ այս մշակութային և տնտեսական մեխանիզմները «առաջացնում են հավասարության ժողովրդավարական նորմի խախտումներ»[59]։ Paywall-ի ներդրումը շոշափում և սերտորեն կապում է Հեքեթի կողմից նշված երկու մեխանիզմները, քանի որ paywall-ը նորությունների բովանդակությունը վերածում է ապրանքի, ինչը թույլ է տալիս եկամուտ ստանալ ինչպես ընթերցողներից, այնպես էլ տպագիր հրատարակություններում գովազդի շրջանառության ավելացումից։ Այդ մեխանիզմների աշխատանքի արդյունքը՝ ինչպես հայտարարել է Հեքեթը, խոչընդոտ է «համապատասխան [լրատվական] փաստերին հավասար հասանելիություն պահելու համար»[33]։

Տեղեկատվության առևտրայնացումը՝ լուրերը գնվող արտադրանքի վերածելը, սահմանափակում է թերթի հիմքում ընկած հավասարության սկզբունքը։ Բլոգի լրագրող, խմբագիր Քեթրին Թրավերսը, անդրադառնալով այս հարցին The Washington Post-ի ապագային նվիրված հոդվածում, հարցնում է՝ «Արդյոք թվային բաժանորդագրությունը վավեր է այնպես, ինչպես ժամանակ առ ժամանակ մի քանի դոլար գանձելը թղթային օրինակի համար»[60]։ Չնայած տպագիր թերթերին բաժանորդագրվելը վաղուց արդեն վճարվել է, նորությունների մնացած բոլոր ձևերն ավանդաբար անվճար են եղել։ Համեմատության համար նշենք, որ առցանց նորությունները գոյություն ունեին որպես անվճար բաշխման միջոց։ Poynter digital media-ի աշխատակից Ջեֆ Սանդերմանը նկարագրում է էթիկական լարվածությունը, որը բխում է paywall-ից։ Սանդերմանը բացատրում է, որ «հիմնական լարվածությունն այն է, որ թերթերը գործում են և որպես ձեռնարկություններ, և որպես հանրային շահերի սպասավորներ։ Դա այն է, ինչ մենք պետք է անենք»։ Որպես առևտրային ձեռնարկություններ՝ նրանք իրավունք ունեն (և նույնիսկ պարտականություն) գումար վաստակել բաժնետերերի կամ մասնավոր սեփականատերերի համար։ Բայց նրանց մեծ մասը նաև պնդում է, որ իրենք ունեն սոցիալական պայմանագիր, որով նրանք պաշտպանում են բոլոր հանրային շահերը և օգնում են իրենց ամբողջ համայնքին ձևավորել և հասկանալ դրա ընդհանուր արժեքները»[61]։

Հակազդման ռազմավարություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Թերթերն անջատում են վճարովի մուտքը[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Որոշ թերթեր անջատել են արտակարգ իրավիճակների մասին նյութերի վճարովի հասանելիությունը։ Երբ Հարիքեյն փոթորիկը հարվածել է ԱՄՆ-ի արևելյան ափին 2011 թվականի օգոստոսի վերջին, New York Times-ը հայտարարեց, որ փոթորկի հետ կապված բոլոր նյութերը ընթերցողներին հասանելի կլինեն ինչպես առցանց, այնպես էլ շարժական սարքերով[62]։ New York Times-ի գլխավոր խմբագրի օգնական Ջեֆ Ռոբերթսը (Jeff Roberts), մեկնաբանելով թերթի որոշումը, հայտարարել է՝ «Մենք գիտակցում ենք մեր պարտավորությունները մեր լսարանի և ընդհանրապես հանրության առջև, երբ լույս է տեսնում խոշոր հոդված, որն անմիջականորեն առնչվում է այդքան մեծ թվով մարդկանց»[61]։ Վճարովի էկրանների հեռացման վերաբերյալ իր հոդվածում Սաունդերմանը բարձր է գնահատում New York Times-ի գործողությունները՝ նշելով, որ չնայած հրատարակիչը «հավատարիմ է վճարովի էկրանին՝ որպես իր լրատվական ընկերության լավագույն բիզնես ռազմավարություն, միգուցե կան որոշ պատմություններ կամ թեմաներ, որոնք այնքան կարևոր և արդիական են, որ անպատասխանատու կլինի դրանք թաքցնել նրանցից, ում չեն հետևում»[61]։

Նմանապես 2020 թվականին մեծ թվով լրատվամիջոցներ բացառել են Covid-19 համավարակի հետ կապված նյութերը իրենց վճարովի հաշիվներից՝ որպես հանրային ծառայություն և վիրուսի հետ կապված ապատեղեկատվության դեմ պայքար[63]։ 2020 թվականի ապրիլին Կանադական Postmedia թերթի խումբը մեկ քայլ առաջ է գնացել և հանել իր վճարովի հասանելիությունը ամբողջ հանրությանը 2020 թվականի ապրիլին՝ արագ սննդի ցանցի հովանավորությամբ[64]։

Եկամուտների նոր նախաձեռնություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Հաշվի առնելով տարածված համոզմունքը, որ անկախ paywall-ի հաջողությունից թերթերի ֆինանսական հաջողության համար անհրաժեշտ է եկամտի նոր աղբյուրներ փնտրել, կարևոր է լուսաբանել նոր բիզնես նախաձեռնությունները։ Ըստ Poynter-ի մեդիա փորձագետ Բիլ Միտչելի, որպեսզի վճարովի հասանելիությունը կայուն եկամուտ բերի, թերթերը պետք է ստեղծեն «նոր արժեք»՝ ավելի բարձր որակ, նորարարություն և այլն, իրենց առցանց բովանդակության մեջ, որն արժանի է վճարման, ինչը նախկինում չի եղել անվճար բովանդակության մեջ[65]։ Բացի վճարովի էկրանների տեղադրումից, թերթերն ավելի ու ավելի են օգտագործում պլանշետային և շարժական լրատվական ապրանքներ, որոնց շահութաբերությունը մնում է անհամոզիչ[66][67]։ Մեկ այլ ռազմավարություն, որն առաջին անգամ առաջարկվել է New York Times-ի կողմից, ներառում է նոր եկամուտներ ստանալ՝ հին բովանդակությունը էլեկտրոնային գրքերի և հատուկ առաջարկների հետ փաթեթ ստեղծելով՝ ընթերցողների համար գրավիչ արտադրանք ստեղծելու համար։ Այս փաթեթների գրավչությունը ոչ միայն թեմայի մեջ է, այլև հեղինակների և հասանելիության լայնության մեջ։ Ըստ լրագրող Մեթյու Ինգրամի, թերթերը կարող են օգտվել այս հատուկ առաջարկներից երկու եղանակով՝ առաջինը օգտագործելով հին բովանդակություն, երբ նոր հետաքրքրություն է առաջանում, օրինակ ՝ տարեդարձի կամ կարևոր իրադարձության համար և երկրորդ՝ ստեղծելով ընդհանուր հետաքրքրություն ներկայացնող փաթեթներ։ Օրինակ New York Times-ը թողարկել է փաթեթներ, հիմնականում էլեկտրոնային գրքեր, որոնք կենտրոնացած են բեյսբոլի, գոլֆի և թվային հեղափոխության վրա[68]։

Բացի այդ թվային մեդիայում վճարովի էկրանների հաջող իրականացումը հիմնված է էմպիրիկ կանոնի վրա՝ գովազդային եկամուտների նվազման դեպքում բաժանորդագրության մոդելին և/կամ վճարովի էկրաններին անցնելու բոլոր հնարավորություններով[69]։

Այլընտրանքային եկամուտների նախաձեռնություն՝ API[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Բաց API-ն (հավելվածի ծրագրավորման ինտերֆեյսը) առցանց լրատվական կայքը դարձնում է «տվյալների և տեղեկատվության հարթակ, որից [թերթերի ընկերությունը] կարող է արժեք առաջացնել այլ եղանակներով»[38]։  Նրանց API-ի բացումը թերթի տվյալները հասանելի է դարձնում արտաքին աղբյուրներին, ինչը թույլ է տալիս մշակողներին և այլ ծառայություններին վճարովի օգտվել թերթի բովանդակությունից[70]։ The Guardian-ը, պահպանելով իր «հավատքը բաց ինտերնետի նկատմամբ»[71],  փորձեր է կատարել API-ի օգտագործման հետ[38]։ The Guardian-ը ստեղծել է «բաց հարթակ», որն աշխատում է երեք մակարդակի համակարգի վրա՝

  1. Բազային/անվճար՝ The Guardian-ի բովանդակությունն անվճար է բոլորի համար՝ անձնական և ոչ առևտրային օգտագործման համար[72]
  2. Առևտրային՝ առևտրային լիցենզիաները հասանելի են մշակողներին API-ի բովանդակությունից օգտվելու համար, եթե նրանք համաձայնում են պահպանել հարակից գովազդը
  3. «Պատվերով» պայմանավորվածություն՝ մշակողները կարող են համագործակցել թերթի հետ՝ օգտագործելով հատուկ տվյալներ՝ ստեղծելով ծառայություն կամ հավելված, որից ստացված եկամուտը կկիսվի[70]

Չնայած բաց API-ն դիտվում է որպես խաղամոլություն, որը նույնն է paywall-ի համար, լրագրող Մեթյու Ինգրամը էթիկայի տեսանկյունից նշում է, որ բաց API-ի օգտագործումը նպատակ ունի «շահույթ ստանալ տեղեկատվության բաց փոխանակումից և առցանց լրատվամիջոցների աշխարհի այլ ասպեկտներից, մինչդեռ paywall-ը փորձել է ստեղծել արհեստական տեղեկատվության պակաս, որը նախկինում օգտագործել են թերթերը»[38]։ Բաց API-ի շնորհիվ նորությունների բովանդակությունը մնում է անվճար հասարակության համար, մինչդեռ թերթը շահույթ է ստանում այլ ընկերությունների համար իր տվյալների որակի և օգտակարության միջոցով։ Բաց API ռազմավարությունն արժանի է հաստատման, քանի որ այն ազատում է լրատվական բաժնից բեռը, որը կապված է շարունակական հետազոտության և եկամտի նոր աղբյուրների որոնման հետ։ Փոխարենը բաց API ռազմավարությունը հիմնված է նրանց հետաքրքրության և գաղափարների վրա, ովքեր չեն աշխատում լրատվական դաշտում, ում համար բովանդակությունը և կայքի տվյալները գրավիչ են[70]::

Ընթերցողներ, որոնք շրջանցում են վճարովի էկրանները[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ընթերցողները երբեմն կարող են շրջանցել վճարովի էկրանները՝ փոխելով իրենց զննարկչի կարգավորումները (Օրինակ՝ անջատելով JavaScript-ը՝ դա պահանջող վճարովի էկրանը շրջանցելու համար) կամ օգտագործելով երրորդ կողմի գործիքներ, ինչպիսիք են 12 ft.io[73]: Քիչ ընթերցողներ են դա անում, ուստի որոշ նորությունների հրատարակիչներ չեն անհանգստանում[73]։ 2018 թվականի նոյեմբերին Mozilla Firefox-ն իր հավելումների խանութից հեռացրել է զննարկչի ընդլայնումը՝ paywall-ը շրջանցելու և  մատուցման պայմանները խախտելու համար[74]։

Լքված paywall նախաձեռնություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

The New York Times — TimesSelect
Times Select առցանց բաժանորդագրության սկզբնական ծրագիրն իրականացվել է 2005 թվականին՝ փորձելով ստեղծել եկամտի նոր աղբյուր։ TimesSelect-ը թերթի արխիվներ առցանց մուտք գործելու համար գանձում է տարեկան 49,95 դոլար կամ ամսական 7,95 դոլար։ 2007 թվականին վճարովի բաժանորդագրության եկամուտները կազմել են 10 միլիոն դոլար, բայց աճի կանխատեսումները ցածր են եղել՝ համեմատած առցանց գովազդի աճի հետ[75]։ 2007 թվականին New York Times-ը 1980 թվականից հետո իր արխիվում տեղադրել է paywall-ը։ Մինչև 1980 թվականը հրատարակված հոդվածները դեռ հասանելի են որպես PDF, բայց հոդվածների մեծ մասի ծանոթագրությունները հասանելի են անվճար[76]։
The Atlantic
Ի սկզբանե առցանց բովանդակությունը հասանելի էր միայն տպագիր հատվածի բաժանորդներին։ 2008 թվականին ամեն ինչ փոխվել էգլխավոր խմբագիր Ջեյմս Բենեթի ղեկավարությամբ, որը փորձել է ամսագիրը վերածել բազմապլատֆորմային բիզնեսի[75]։ 2019 թվականի սեպտեմբերի 5-ին The Atlantic-ը կրկին ներկայացրել էpaywall-ը, որը ընթերցողներին հնարավորություն է տալիս ամսական դիտել հինգ անվճար հոդված, որից հետո հոդվածները դիտելու համար անհրաժեշտ է բաժանորդագրություն[77]։
Johnston Press
2009 թվականի նոյեմբերին Բրիտանական տարածաշրջանային հրատարակչությունը, որը թողարկում է ավելի քան 300 հրատարակություն, վճարովի էկրաններ է տեղադրել վել էտեղական թերթերի կայքերում, այդ թվում՝ Carrick Gazette-ում և the Whitby Gazette-ում ։ Այս մոդելը չեղարկվել է 2010 թվականի մարտին, հաղորդվում է, որ 4-ամսյա ժամանակահատվածում վճարովի բաժանորդների աճն արտահայտվել է երկնիշ թվերով[75]։
Ogden Newspapers
2014, 2015 և 2016 թվականների մեծ մասի ընթացքում Ogden Newspapers-ը արգելափակվել է վճարովի հիմունքներով։ Համակարգը ցուցադրում էր թիզերի վերնագրերը և հոդվածի առաջին պարբերությունը։ Վճարովի բաժանորդներին հասանելի են դարձել թերթերի էլեկտրոնային հրատարակումը, ինչպես նաեև սմարթֆոնների և պլանշետների համար նախատեսված հավելվածների միջոցով հրապարակումները[78]։ 2016 թվականի նոյեմբերին Ogden's papers-ը սկսել է հեռացնել paywall-ը՝ բջջային սարքերի և պլանշետների համար հարմար նորացված կայքերի գործարկման պատճառով[79]։
Quartz
2022 թվականի ապրիլին ԱՄՆ-ի խոշորագույն բիզնես նորությունների կայքերից մեկը հրաժարվել էpaywall-ից, որը գործում էր 2019 թվականից։ Փորձը ցույց է տվել, որ պարբերականի եկամուտների մեծ մասը նախկինի պես գալիս է գովազդից, այլ ոչ թե վճարովի բաժանորդներից։ Quartz կայքի բոլոր տեղեկությունները հասանելի են դարձել անվճար։ Բաժանորդագրությունը նախատեսված է միայն նրանց համար, ովքեր ցանկանում են շաբաթվա մեկ կարևոր նորությունների համար ստանալ բացառիկ խմբագրական տեղեկագրեր՝ վերլուծական նյութերով[80]։

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ Tom Felle (2016 թ․ մարտի 4). «Are paywalls saving journalism?». City, University of London. Արխիվացված օրիգինալից 2020 թ․ ապրիլի 4-ին. Վերցված է 2017 թ․ մայիսի 3-ին.
  2. ↑ Joseph Lichterman (2016 թ․ հուլիսի 20). «Here are 6 reasons why newspapers have dropped their paywalls». NiemanLab. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ մարտի 21-ին. Վերցված է 2017 թ․ մայիսի 3-ին.
  3. ↑ Preston, Peter (2011 թ․ օգոստոսի 7). «A Paywall that pays? Only in America». The Guardian. London. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մարտի 9-ին. Վերցված է 2011 թ․ հոկտեմբերի 22-ին.
  4. ↑ McWilliams, James (2019 թ․ մարտի 12). «Why Should Taxpayer-Funded Research Be Put Behind a Paywall?». Pacific Standard (անգլերեն). Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մայիսի 12-ին. Վերցված է 2021 թ․ մայիսի 27-ին.
  5. ↑ Sample, Ian. "Harvard University says it can’t afford journal publishers’ prices. Արխիվացված 1 Հոկտեմբեր 2017 Wayback Machine" The Guardian 24 (2012): 2012.
  6. ↑ 6,0 6,1 MEMMOTT, MARK. «NYTimes.com Cuts Free Articles To 10 Per Month, From 20». NPR.org. Արխիվացված օրիգինալից 2015 թ․ ապրիլի 15-ին. Վերցված է 2012 թ․ մարտի 28-ին.
  7. ↑ 7,0 7,1 Rosen, Rebecca (2011 թ․ սեպտեմբերի 12). «Can a Paywall Stop Newspaper Subscribers From Canceling?». The Atlantic. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մարտի 8-ին. Վերցված է 2011 թ․ հոկտեմբերի 12-ին.
  8. ↑ 8,0 8,1 Indvik, Lauren (2011 թ․ մարտի 28). «How To Hack the New York Times Paywall … With Your Delete Key». Wired. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մարտի 3-ին. Վերցված է 2011 թ․ հոկտեմբերի 13-ին.
  9. ↑ «The media's». The Week. 2010 թ․ հուլիսի 30.
  10. ↑ 10,0 10,1 Nelson, Anne (2011 թ․ նոյեմբերի 22). «Truth and Contradictions: The Global New Industry Looks to the Future». Media Shift. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 30-ին. Վերցված է 2011 թ․ նոյեմբերի 23-ին.
  11. ↑ Wauters, Robin (2011 թ․ նոյեմբերի 17). «Operation Failure: Times Plans To Charge For One-Day Access To Online News». Tech Crunch. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մայիսի 12-ին. Վերցված է 2011 թ․ նոյեմբերի 19-ին.
  12. ↑ 12,0 12,1 «Google and paid content». Google News Blog (անգլերեն). Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մարտի 13-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 20-ին.
  13. ↑ Crace, John (2011 թ․ հուլիսի 2). «A warm welcome to guardian.co.uk for all former readers of the Times». The Guardian. London. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մարտի 8-ին. Վերցված է 2011 թ․ նոյեմբերի 15-ին.
  14. ↑ Greenslade, Anne (2011 թ․ նոյեմբերի 3). «Stop taking the 'paywall pill' by pioneering new forms of online revenue». The Guardian. London. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մարտի 9-ին. Վերցված է 2011 թ․ նոյեմբերի 15-ին.
  15. ↑ Vinter, Hannah. «Poynter's Bill Mitchell on paywalls – how to shape the paid experience». Editors Weblog. Web Editors Forum. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ փետրվարի 7-ին. Վերցված է 2011 թ․ հոկտեմբերի 22-ին.
  16. ↑ 16,0 16,1 Gillian Reagan and Lauren Hatch. «Five Failed Paywalls and What We Can Learn from Them». Business Insider. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ փետրվարի 25-ին. Վերցված է 2011 թ․ հոկտեմբերի 25-ին.
  17. ↑ 17,0 17,1 «Is the use of a cookie wall allowed in European Countries?». iubenda (անգլերեն). Վերցված է 2024 թ․ հունվարի 9-ին.
  18. ↑ MacMillan, Gordon (2010 թ․ օգոստոսի 10). «Times paywall is a "foolish experiment" that won't last, says Wikipedia founder». The Wall. Արխիվացված է օրիգինալից 2011 թ․ սեպտեմբերի 1-ին. Վերցված է 2011 թ․ հոկտեմբերի 13-ին.
  19. ↑ 19,0 19,1 «Linee guida cookie e altri strumenti di tracciamento». www.garanteprivacy.it (իտալերեն). 2021 թ․ հունիսի 10. Վերցված է 2024 թ․ հունվարի 9-ին.
  20. ↑ Milstead, David (2010 թ․ հոկտեմբերի 8). «Newspapers' Perilous Paywall Moment». Editor & Publisher. Արխիվացված օրիգինալից 2013 թ․ հունիսի 29-ին. Վերցված է 2011 թ․ օգոստոսի 22-ին.
  21. ↑ 21,0 21,1 «Cookie walls : la CNIL publie des premiers critères d'évaluation». www.cnil.fr (ֆրանսերեն). Վերցված է 2024 թ․ հունվարի 9-ին.
  22. ↑ Chittum, Ryan. «Responding to Clay Shirky on the Washington Post». Արխիվացված օրիգինալից 2016 թ․ դեկտեմբերի 23-ին. Վերցված է 2012 թ․ հունիսի 2-ին.
  23. ↑ Pickard, Victor; T. Williams, Alex (2014 թ․ ապրիլի 3). «Salvation or Folly? The Promises and Perils of Digital Paywalls». Digital Journalism. 2 (2): 195–213. doi:10.1080/21670811.2013.865967. S2CID 143335698. Արխիվացված օրիգինալից 2020 թ․ հուլիսի 9-ին. Վերցված է 2017 թ․ մայիսի 3-ին.
  24. ↑ 25,0 25,1 Filloux, Frederick (2011 թ․ հունիսի 15). «Analyzing the metered model». Monday Note. Արխիվացված օրիգինալից 2011 թ․ հոկտեմբերի 18-ին. Վերցված է 2011 թ․ հոկտեմբերի 13-ին.
  25. ↑ 26,0 26,1 26,2 26,3 26,4 Filloux, Frederick (2011 թ․ հունիսի 15). «Analyzing the metered model». Monday Note. Արխիվացված օրիգինալից 2011 թ․ հոկտեմբերի 18-ին. Վերցված է 2011 թ․ հոկտեմբերի 13-ին.
  26. ↑ 27,0 27,1 Salmon, Felix (2011 թ․ օգոստոսի 14). «How The New York Times Paywall Is Working». Wired. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 31-ին. Վերցված է 2011 թ․ հոկտեմբերի 15-ին.
  27. ↑ MacMillan, Gordon (2010 թ․ օգոստոսի 10). «Times paywall is a "foolish experiment" that won't last, says Wikipedia founder». The Wall. Արխիվացված է օրիգինալից 2011 թ․ սեպտեմբերի 1-ին. Վերցված է 2011 թ․ հոկտեմբերի 13-ին.
  28. ↑ Wauters, Robin (2011 թ․ նոյեմբերի 17). «Operation Failure: Times Plans To Charge For One-Day Access To Online News». Tech Crunch. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մայիսի 12-ին. Վերցված է 2011 թ․ նոյեմբերի 19-ին.
  29. ↑ 30,0 30,1 Preston, Peter (2011 թ․ օգոստոսի 7). «A Paywall that pays? Only in America». The Guardian. London. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մարտի 9-ին. Վերցված է 2011 թ․ հոկտեմբերի 22-ին.
  30. ↑ Edmonds, Rick. «Newspapers: Missed the 2010 Media Rally». The State of News Media 2011. Pew Research Center. Արխիվացված է օրիգինալից 2011 թ․ նոյեմբերի 28-ին. Վերցված է 2011 թ․ նոյեմբերի 15-ին.
  31. ↑ Ong, Thuy (2017 թ․ հոկտեմբերի 2). «Google scraps controversial policy that gave free access to paywalled articles through search». The Verge (անգլերեն). Արխիվացված օրիգինալից 2020 թ․ նոյեմբերի 11-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 20-ին.
  32. ↑ 33,0 33,1 Robert A. Hackett (2001). Ed Broadbent (ed.). Democratic Equality: What went wrong?. Toronto: University of Toronto Press. էջեր 197–211.
  33. ↑ Kramer, Staci. «BostonGlobe.Com Launches Today; Shifts To Paying Subscribers Only 1 Oct». PaidContent. Gigaom. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մարտի 9-ին. Վերցված է 2014 թ․ դեկտեմբերի 3-ին.
  34. ↑ «Boston Globe drops paywall, adds meter instead». Poynter. Արխիվացված է օրիգինալից 2014 թ․ նոյեմբերի 28-ին. Վերցված է 2014 թ․ դեկտեմբերի 3-ին.
  35. ↑ Bouvier, Caroline (2022 թ․ հունիսի 16). «Cookie Wall & Paywall - Do's and Don'ts». Lexology (անգլերեն). Վերցված է 2024 թ․ հունվարի 9-ին.
  36. ↑ «Cookie wall: all'esame del Garante privacy le iniziative degli editori». www.garanteprivacy.it (իտալերեն). 2022 թ․ հոկտեմբերի 18. Վերցված է 2024 թ․ հունվարի 9-ին.
  37. ↑ 38,0 38,1 38,2 38,3 38,4 Greenslade, Anne (2011 թ․ նոյեմբերի 3). «Stop taking the 'paywall pill' by pioneering new forms of online revenue». The Guardian. London. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մարտի 9-ին. Վերցված է 2011 թ․ նոյեմբերի 15-ին.
  38. ↑ 39,0 39,1 Logan, Donna; Fletcher, Fred; Hermida, Alfred; Korell, Darryl (2011 թ․ մարտի 29). «Canadian Consumers Unwilling to Pay for News Online» (PDF). Canadian Media Research Consortium. Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 2011 թ․ ապրիլի 10-ին. Վերցված է 2011 թ․ նոյեմբերի 15-ին.
  39. ↑ Olmstead, Kenny. «Online: Key Questions Facing Digital News». The State of News Media 2011. Pew Research Center. Արխիվացված է օրիգինալից 2011 թ․ նոյեմբերի 7-ին. Վերցված է 2011 թ․ նոյեմբերի 15-ին.
  40. ↑ Kaplan, David (2007 թ․ հոկտեմբերի 13). «As Online Ad Revenue Remains Concentrated in Few Hands, Frustration Builds». Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մարտի 10-ին. Վերցված է 2015 թ․ հոկտեմբերի 23-ին.
  41. ↑ CasSelle, Malcolm (2013 թ․ մարտի 7). «How charging for premium content will save publishers from certain death». Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մարտի 8-ին. Վերցված է 2017 թ․ սեպտեմբերի 8-ին.
  42. ↑ «The American Newspaper Media Industry Revenue Profile 2012». Newspaper Association of America. Արխիվացված է օրիգինալից 2013 թ․ ապրիլի 10-ին. Վերցված է 2013 թ․ ապրիլի 9-ին.
  43. ↑ Sneed, Tierney (2013 թ․ ապրիլի 9). «Pay Walls Could Be Print's Salvation Online». U.S. News & World Report. Արխիվացված օրիգինալից 2020 թ․ օգոստոսի 6-ին. Վերցված է 2013 թ․ ապրիլի 9-ին.
  44. ↑ «Newspaper paywalls slowly increasing, but online news is still mostly free | Reuters Institute for the Study of Journalism». reutersinstitute.politics.ox.ac.uk. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մարտի 5-ին. Վերցված է 2019 թ․ մայիսի 10-ին.
  45. ↑ «Across seven countries, the average price for paywalled news is about $15.75/month». Nieman Lab. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ փետրվարի 28-ին. Վերցված է 2019 թ․ մայիսի 10-ին.
  46. ↑ Reagan, Gillian (2010 թ․ մարտի 15). «PEW: 82% Of Users Will Abandon Their Favorite News Site If They Put Up A Paywall». Business Insider. Արխիվացված օրիգինալից 2020 թ․ դեկտեմբերի 4-ին. Վերցված է 2011 թ․ նոյեմբերի 15-ին.
  47. ↑ «Most Canadians unwilling to pay for news online, study suggests». The State of News Media 2011. Public Affairs. 2011 թ․ ապրիլի 12. Արխիվացված օրիգինալից 2014 թ․ օգոստոսի 29-ին. Վերցված է 2011 թ․ նոյեմբերի 15-ին.
  48. ↑ Benitez, Elizabeth (2021 թ․ փետրվարի 25). «Survey shock: Young readers trust quality news and a good proportion are prepared to pay €6 for a monthly digital subscription». WAN-IFRA. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մարտի 25-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 18-ին.
  49. ↑ Hackett, Robert A (2006). Remaking Media: The Struggle to Democratize Public Communication. New York: Routledge. էջ 3.
  50. ↑ Gans, Herbert J (2003). Democracy and the News. Cary: Oxford University Press. էջ 102.
  51. ↑ Sweeney, Mark (2011 թ․ հոկտեմբերի 10). «Independent website to launch paywall for non-UK readers». The Guardian. London. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մարտի 8-ին. Վերցված է 2011 թ․ նոյեմբերի 15-ին.
  52. ↑ Hackett, Robert A (2005). Democratizing Global Media: One World, Many Struggles. Lanham: Rowman & Littlefield. էջ 16.
  53. ↑ 54,0 54,1 Kaminer, Ariel (2011 թ․ ապրիլի 22). «The Pay Wall's the Thing». The New York Times. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մարտի 9-ին. Վերցված է 2011 թ․ հոկտեմբերի 17-ին.
  54. ↑ Pareene, Alex (2020 թ․ հոկտեմբերի 21). «Liberals Are Losing the Journalism Wars». The New Republic. ISSN 0028-6583. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մայիսի 19-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 20-ին.
  55. ↑ Affairs, Current (2020 թ․ օգոստոսի 2). «The Truth Is Paywalled But The Lies Are Free». Current Affairs (անգլերեն). Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ հունիսի 3-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 20-ին.
  56. ↑ «What the pandemic means for paywalls». Columbia Journalism Review (անգլերեն). Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մայիսի 26-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 20-ին.
  57. ↑ Hackett, Robert A (2006). Remaking Media: The Struggle to Democratize Public Communication. New York: Routledge. էջ 2.
  58. ↑ Hackett, Robert A (2006). Remaking Media: The Struggle to Democratize Public Communication. New York: Routledge. էջեր 6–7.
  59. ↑ Travers, Katherine (2011 թ․ օգոստոսի 17). «Pexton, The Post, and the Paywall». Gigaom. Արխիվացված օրիգինալից 2011 թ․ նոյեմբերի 21-ին. Վերցված է 2011 թ․ նոյեմբերի 20-ին.
  60. ↑ 61,0 61,1 61,2 Sonderman, Jeff (2011 թ․ հոկտեմբերի 12). «Why floods couldn't break through Pennsylvania paywall, while New York Times created leaks in theirs». Poynter. Արխիվացված է օրիգինալից 2011 թ․ նոյեմբերի 14-ին. Վերցված է 2011 թ․ նոյեմբերի 15-ին.
  61. ↑ Owen, Laura Hazard (2011 թ․ օգոստոսի 12). «Hurricane Irene Knocks Down Paywalls». Paid Content. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մարտի 9-ին. Վերցված է 2011 թ․ նոյեմբերի 15-ին.
  62. ↑ Bauder, David (2020 թ․ մարտի 20). «News organizations drop paywall for coronavirus information». ABC News (անգլերեն). Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ փետրվարի 6-ին. Վերցված է 2021 թ․ հունվարի 19-ին.
  63. ↑ «All of our content is now accessible for free». National Post (կանադական անգլերեն). 2020 թ․ ապրիլի 1. Արխիվացված օրիգինալից 2022 թ․ ապրիլի 25-ին. Վերցված է 2020 թ․ ապրիլի 1-ին.
  64. ↑ Vinter, Hannah. «Poynter's Bill Mitchell on paywalls – how to shape the paid experience». Editors Weblog. Web Editors Forum. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ փետրվարի 7-ին. Վերցված է 2011 թ․ հոկտեմբերի 22-ին.
  65. ↑ Rosenstiel, Tom (2008 թ․ հոկտեմբերի 17). «Survey: Mobile News & Paying Online». The State of the News Media 2011. Pew Research Center’s Project for Excellence in Journalism. Արխիվացված է օրիգինալից 2011 թ․ հոկտեմբերի 12-ին. Վերցված է 2011 թ․ հոկտեմբերի 12-ին.
  66. ↑ Reinan, John (2011 թ․ նոյեմբերի 7). «Can paywalls and tablets save newspapers?». Minn Post. Արխիվացված է օրիգինալից 2011 թ․ նոյեմբերի 16-ին. Վերցված է 2011 թ․ նոյեմբերի 15-ին.
  67. ↑ Ingram, Mathew (2011 թ․ հոկտեմբերի 11). «Planning a paywall? Maybe you should sell some e-books instead». Gigaom. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ փետրվարի 24-ին. Վերցված է 2011 թ․ նոյեմբերի 16-ին.
  68. ↑ Li, Shengli; Luo, Qiuyue; Qiu, Liangfei; Bandyopadhyay, Shubho (2016 թ․ դեկտեմբերի 12). «The Optimal Pricing Model of Digital Music: Subscription, Ownership or Mixed?». SSRN (անգլերեն). Social Science Research Network. SSRN 2884252. Արխիվացված օրիգինալից 2020 թ․ մարտի 25-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 18-ին.
  69. ↑ 70,0 70,1 70,2 Ingram, Mathew (2011 թ․ հոկտեմբերի 21). «Don't think of it as a newspaper – it's a data platform». Gigaom. Արխիվացված օրիգինալից 2011 թ․ նոյեմբերի 13-ին. Վերցված է 2011 թ․ նոյեմբերի 16-ին.
  70. ↑ Crace, John (2011 թ․ հուլիսի 2). «A warm welcome to guardian.co.uk for all former readers of the Times». The Guardian. London. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մարտի 8-ին. Վերցված է 2011 թ․ նոյեմբերի 15-ին.
  71. ↑ Ellis, Justin (2013 թ․ հունվարի 30). «Guardian CEOAndrew Miller on paywalls, mobile, and going global». Nieman Journalism Lab. Արխիվացված օրիգինալից 2013 թ․ փետրվարի 2-ին. Վերցված է 2013 թ․ փետրվարի 10-ին.
  72. ↑ 73,0 73,1 Guaglione, Sara (2023 թ․ օգոստոսի 25). «Publishers still find it challenging to measure readers bypassing their paywalls». Digiday (ամերիկյան անգլերեն). Վերցված է 2023 թ․ սեպտեմբերի 30-ին.
  73. ↑ Doctorow, Cory (2018 թ․ նոյեմբերի 29). «Mozilla pulls a popular paywall circumvention tool from Firefox add-ons store». Boing Boing (ամերիկյան անգլերեն). Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ փետրվարի 26-ին. Վերցված է 2020 թ․ հուլիսի 15-ին.
  74. ↑ 75,0 75,1 75,2 Gillian Reagan and Lauren Hatch. «Five Failed Paywalls and What We Can Learn from Them». Business Insider. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ փետրվարի 25-ին. Վերցված է 2011 թ․ հոկտեմբերի 25-ին.
  75. ↑ Pérez-Peña, Richard (2007 թ․ սեպտեմբերի 18). «Times to Stop Charging for Parts of Its Web Site». The New York Times. Արխիվացված օրիգինալից 2008 թ․ հունվարի 16-ին. Վերցված է 2008 թ․ ապրիլի 14-ին. «These indirect readers, unable to get access to articles behind the pay wall and less likely to pay subscription fees than the more loyal direct users, were seen as opportunities for more page views and increased advertising revenue.»
  76. ↑ Goldberg, Jeffrey (2019 թ․ սեպտեմբերի 5). «Introducing The Atlantic's New Subscription Model». The Atlantic. Արխիվացված օրիգինալից 2020 թ․ դեկտեմբերի 8-ին. Վերցված է 2019 թ․ դեկտեմբերի 18-ին.
  77. ↑ «All Access». Post Journal. Արխիվացված օրիգինալից 2016 թ․ նոյեմբերի 30-ին. Վերցված է 2016 թ․ նոյեմբերի 25-ին.
  78. ↑ "Redesigned website launches". The Post-Journal (1 November 2016). Retrieved 1 November 2016. Արխիվացված 2 Նոյեմբեր 2016 Wayback Machine.
  79. ↑ Robertson, Katie (2022 թ․ ապրիլի 14). «Quartz, the business news site, drops its paywall». The New York Times. Արխիվացված օրիգինալից 2022 թ․ մայիսի 15-ին. Վերցված է 2022 թ․ մայիսի 15-ին.

Առընթեր ընթերցանություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Paywall&oldid=9973742» էջից