Ջլմար, Ջղմար, Ջայլամար, բերդ Մեծ ՀայքիԿորճայք նահանգի Սահուկ գավառում, Մեծ Զավ գետի աջ ափին։ Ըստ Թովմա Արծրունու բերած ավանդական պատմության, մ.թ.ա. II դ. 1-ին կեսին հիմնել է Կորդվաց իշխանուհի Ջայլամարը։ Վաչե Արծրունու որդի Սահակը, ամուսնանալով Ջայլամարի դուստր Անույշի հետ, դարձել է Ջլմարի տերը։ Սահակ Արծրունու որդի Աշոտի անակնկալ մահից հետո Ջլմար անցել է Արշավիր Արծրունու որդի Համամին։ Այնուհետև մինչե XI դ. Ջլմարը եղել է Վասպուրականի Արծրունիների ռազմական կարևոր հենակետ։ IX դ. կեսին արաբ զորավար Բուղան հազարավոր զոհերի գնով գրավել է Ջլմարը։ Շուտով Աշոտ Բ Արծրունու եղբայր Գուրգենը ոչնչացրել է Ջլմարի արաբ կայազորը և ազատագրել այն։ Արծրունյաց արտագաղթից և թուրք-թաթարական նվաճումներից հետո Ջլմարում հաստատվել ու աստիճանաբար գերակշռություն են ստացել քրդական ցեղերը։ Ուշ միջնադարում Ջլմարը քրդական և թուրքական աղավաղմամբ կոչվել է Ջուլամերկ կամ ճուլամերկ։ XIX դ. Ջլմարը Վանի վիլայեթի Հեքյարի սանջակի Ջուլամերկ կագայի կենտրոնն էր։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 9, էջ 518)։
